zondag 24 mei 2020

Paula en Michael en Bob

Tijdens het YouTuben stuitte ik op een filmpje waarin Paula Yates Michael Hutchence interviewt voor een televisieprogramma. Ze liggen op een groot bed, de benen nonchalant vervlochten, de gezichten dichtbij elkaar en ze praten over Hutchences carrière. Het is bijna te intiem om naar te kijken.
Nadat ik het filmpje een keer of zes had bekeken, heb ik dagenlang filmpjes over en met Paula Yates, Michael Hutchence en Bob Geldof zitten kijken. Ik kon niet meer stoppen.

In Nederland was ze niet heel bekend, maar in Engeland was Paula Yates een beroemdheid. Ze presenteerde het hipste muziekprogramma op tv, The Tube. Ze was slim en grappig; niet perse knap, eerder een soort popversie van Tante Sidonia. Als je alleen haar stem zou horen zou je denken dat ze zes jaar oud was – en opeens vraag ik me af of Bubbles uit Absolutely Fabulous niet op haar is gebaseerd. Ik heb het gegoogeld, maar kan er niks over vinden.

Ik dwaal af, ik leg al dagen dwarsverbanden. Laat ik me beperken tot de feiten.
De feiten: ze had twintig jaar een relatie met Bob Geldof. Ze trouwden en kregen drie kinderen samen. Toen werd ze verliefd op Michael Hutchence.

Paula, Michael en Bob. Er gebeurde zó veel tussen die drie dat ik telkens mijn gedachten moet pauzeren als ik eraan denk. Maar niet de hoeveelheid gebeurtenissen maakt een verhaal, het narratief doet dat. In vrijwel alle docu’s en filmpjes die ik zag werd ingezoomd op Paula’s ‘instabiliteit’, met haar getroebleerde jeugd als vertrekpunt. Ik leerde dat Paula opgroeide met een moeder die het te druk had met filmster worden en een vader die ze vooral kende van tv, want hij was een beroemd talkshowhost en zelden thuis. Paula beschreef haar jeugd als eenzaam en geïsoleerd. Toen ze zeventien was ontmoette ze Bob Geldof, toen nog de zanger van een onbekend bandje, later redder van de mensheid. Als je dat zou willen, en ik begrijp dat het verleidelijk is om het zo te zien, zou je kunnen zeggen dat hij ook haar heeft gered.

De vraag die iedereen bezig hield – of die ons geacht werd bezig te houden: wat bezielde Paula Yates om de man met wie ze drie kinderen had, en die na Live Aid zo ongeveer als een heilige werd beschouwd, te verlaten?
Haar vrienden – dat stond tenminste onder in beeld als ze spraken: ‘old friend’ of ‘friend of Paula’s’ – begrepen wel waarom: ‘Ze had geen carrière meer en ze werd ouder, straks kende niemand haar meer. Een relatie met Michael Hutchence verzekerde haar in ieder geval van aandacht.’
Zo transformeerde Paula Yates van labiel kindvrouwtje tot een berekenend monster.

Voor Michael Hutchence was een andere rol bedacht, die werd, ondanks zijn gehoereer, zijn drugsgebruik en zijn onbetrouwbaarheid, in vrijwel alle filmpjes omschreven als een eindeloos lieve, zachtaardige man, warm, intelligent en cultureel onderlegd. Niks over zijn jeugd – behalve dat hij gedichten schreef.

Paula en Michael kregen samen een dochter. Michael kon zijn geluk niet op, dit was alles wat hij altijd had gewild, een gezinnetje. Hij ging een leesbril dragen en slobbertruien. Hij had het over een boerderij kopen op het platteland.
Maar zo ver kwam het allemaal niet.

Het verhaal van Paula, Michael en Bob heeft niet één, maar drie slotscènes. In de eerste slotscène maakt Michael Hutchence tijdens het beoefenen van wurgseks per ongeluk een einde aan zijn leven. Dat was wat Paula had gezegd tegen de politie nadat hij was gevonden. Er zijn schokkerige beelden waarop ze vlak na Michaels dood naar paparazzi, die haar een restaurant in gevolgd waren, schreeuwt: ‘Hij hield van kinky seksspelletjes!’
Inmiddels is er ook een andere versie van de waarheid uitgelekt. Na een val op zijn hoofd, jaren eerder, had Michael niet alleen geen reuk en smaak meer, hij had er ook depressies en agressieve buien aan over gehouden. Hij was zichzelf niet meer.

Eind november 1997 bevond Michael zich in een hotelkamer in Sydney, terwijl Paula in Londen met Bob een bittere strijd uitvocht over de voogdij over hun kinderen. Michael miste zijn dochter, hij kon niet zonder haar leven. Paula hoopte de feestdagen in Australië bij hem en zijn familie te kunnen doorbrengen. Maar ‘Saint Bob’, zoals Michael hem cynisch noemde, wilde dat voorkomen. Bob won. Een paar uur nadat Paula Michael had verteld dat ze niet konden komen met kerst, maakte Michael Hutchence een einde aan zijn leven.
‘Bob Geldof heeft hem vermoord!’ schreeuwt Paula Yates in een filmpje opgenomen vlak na zijn dood – en dat tot in de eeuwigheid op het internet zal blijven rondwaren.

Verschillende mensen hebben Michael nog gesproken tijdens zijn laatste nacht, waaronder Bob Geldof. Uit zijn telefoongegevens blijkt dat Michael hem om 5:00 heeft gebeld. De man in de hotelkamer naast die van Michael hoorde ‘een schreeuwende mannenstem’. We weten dat hij wanhopig en verdrietig was, dat hij had gedronken en drugs had gebruikt. We weten dat hij naakt was en een riem om zijn nek had die was bevestigd aan de deurknop. We weten veel meer dan we zouden moeten weten, maar we kunnen niet ophouden met dingen uitzoeken en de informatie ligt daar gewoon.

De tweede slotscène begint drie jaar na de dood van Michael Hutchence. Of misschien begint het al eerder, als Paula verneemt dat de man die ze altijd als haar vader had beschouwt niet haar echte vader is. En misschien heeft dit er ook niks mee te maken, wilde ze alleen weer eens wat anders voelen.
Ze had al twee jaar geen drugs gebruikt, zei een vriendin – want opeens komen drugs het verhaal binnen. Althans, ze waren er al eerder, alleen niet officieel. Heroïne. Michael gebruikte het en Paula, die voordat ze met Michael was, louter thee dronk en altijd vroeg naar bed ging, was ook gaan gebruiken. (Nietwaar, zeggen Michaels fans, Paula heeft hém juist aan de drugs gebracht.) In elk geval was de hoeveelheid heroïne die in haar bloed werd aangetroffen niet genoeg om een doorgewinterde gebruiker te doden. Maar wel een gelegenheidsgebruiker die al twee jaar niks had genomen. Paula Yates overleed aan een heroïneoverdosis. Een stomme fout en onoplettendheid, noemde de lijkschouwer het.

Epiloog: na Paula’s dood kreeg Bob Geldof kreeg de voogdij over het dochtertje van Paula en Michael. In weer een andere filmpje vertelt hij hoe hij haar beelden liet zien van zijn eigen band, Boomtown Rats, en van de band van haar vader, InXs. ‘That’s my dad,’ zei ze, ‘and that is my real dad. My real dad is a better singer.’
Bob vertelt het lachend. Het is bijna een happy end. Bíjna. Alleen is het verhaal nog niet afgelopen, want dan overlijdt Peaches, het middelste kind van Bob en Paula. Er wordt geen afscheidsbrief gevonden, en ook geen drugs – hoewel bekend was dat ze heroïne gebruikte. Peaches Geldof was 25 jaar en had twee kleine kinderen.

Nog één keer bekijk ik het interview van Paula met Michael op dat grote bed. De plagerige, directe manier waarop zij haar vragen stelt. En hij, hij houdt zijn hand voor zijn gezicht alsof hij zich wil verstoppen, zijn voorhoofd glimt van het zweet, zijn been zwaait af en toe ongecontroleerd heen en weer, als een bedeesd kind. Je ziet twee mensen die elkaar herkennen en daar hongerig, maar ook verlegen van worden. Je ziet onschuld.
‘Nothing good came of it,’ zegt Bob Geldof jaren later, ‘Nothing good.