Ik zag een aflevering van Catfish waarin Nev en Max Robert gingen helpen. Robert had drie jaar ge-appt met Ashley, een knap blond meisje van 22, Robert liet haar foto zien. Ze hadden elkaar nog nooit gezien, maar waren verliefd geworden en Robert had haar een huwelijksaanzoek gedaan. Toen zei Ashley dat ze iets moest vertellen. Ze was niet wie hij dacht dat ze was.
Voor wie Catfish nooit gezien heeft: dit is waar de serie om draait. Wat deze aflevering anders maakte was dat Robert dood ging. Niet onmiddellijk, maar hij had niet lang meer. Op zijn vijftiende was hij verlamd geraakt, nu begon hij immuun te worden voor zijn medicijnen. De foto van een vijftienjarige Robert toonde een stoer jochie, een boefje, en eigenlijk was hij dat nog steeds, alleen had hij nu lappenpoppenbenen, die slap op de kussens van de bank rustten.
Na Ashleys bekentenis had hij het contact verbroken. Hij was bang geworden, zei hij, hij wilde niet gekwetst worden. Maar hij was haar gaan missen, eigenlijk hield hij gewoon van haar. Hij wilde weten wie ze werkelijk was.
Nev en Max begrepen dat Robert niet veel tijd meer had en gingen meteen op zoek.
De eerste Ashley uit Tennessee die ze vonden was een vrouw van tegen de zestig.
Nev en Max wisselden een blik. En ook de kijker wist: dit zou haar héél goed kunnen zijn.
De tweede Ashley uit Tennessee was een crackjunkie die volgens krantenberichten medeplichtig was aan een moord.
Nevs en Max’ monden vielen open.
Omdat ze geen tijd te verliezen hadden – alsof Robert elk moment de pijp aan Maarten kon geven – besloten Nev en Max niet door te zoeken, maar belden ze meteen maar het nummer dat Robert van Ashley had.
Er nam een meisje op dat werkelijk doodsbenauwd klonk en na twee zinnen zei dat ze moest kotsen. Nee, ze wilde Robert echt niet ontmoeten, nee echt niet, nee nee, nou ja, misschien.
Nev besloot naar haar toe te vliegen, terwijl Max terug ging naar Robert.
‘Zou je het een probleem vinden als ze een moord had gepleegd?’ vroeg Max hem.
Robert dacht even na. ‘Er zijn ook politieagenten die per ongeluk een moord plegen.’
‘Politieagenten op crack?’ vroeg Max.
Robert schoot in de lach. Toen zei hij: ‘Ik heb ze niet voor het uitkiezen, you know, being paralyzed and all.’
Max knikte ernstig.
Intussen belde Nev honderden kilometers verderop bij Ashley aan. De deur ging open en er verscheen een dik en dodelijk verlegen meisje, duidelijk niet het meisje van de foto. Ze was 22, maar ze had evengoed dertien kunnen zijn. Haar gezicht – haar echte gezicht - was weggezonken in het vet van haar wangen en haar kin. Haar haar vormde een gordijn dat ze het liefst gesloten hield.
‘Heb jij een moord gepleegd?’ vroeg Nev.
Ze begon schutterig te lachen. ‘Nee.’
Nev vroeg waarom ze Robert niet haar eigen foto had gestuurd.
‘Mijn moeder zei elke dag tegen me dat ik lelijk was en dat ik stonk, daarom heb ik geen zelfvertrouwen,’ zei ze, achteloos en tegelijkertijd eloquent, zoals alleen Amerikanen dat kunnen. Nee, ze wilde Robert absoluut niet ontmoeten, dat durfde ze niet, ze wist zeker dat ze dan moest kotsen. Nee, echt niet, zei ze, toen het haar nog een keer werd gevraagd.
‘Is het omdat hij verlamd is en je niet voor hem wil zorgen?’ vroeg Nev.
Nee, dat was het niet. Ze had haar moeder tot aan haar dood verzorgd en zorgde nu voor vader met Alzheimer.
‘Dus jij bent de verzorger in de familie,’ zei Nev.
Ze knikte, alsof het nooit in haar op was gekomen dat ze ook iets anders had kunnen worden. En toen Nev nogmaals zei dat Robert haar echt heel graag wilde ontmoeten zei ze: ‘Goed dan.’
Misschien kwam het door de camera’s of door Neve, die echt naar haar leek te luisteren, maar ze begon er opeens in te geloven. Uiterlijk deed er niet toe, Robert en zij waren op elkaar gevallen om wie ze van binnen waren. Het was haar nooit gelukt om daar in te geloven, ze wist zeker dat hij op haar af zou knappen als hij haar zou zien. Maar nu ze het er met Nev over had zag ze opeens dat ze zich had aangesteld. Ze wilde Robert ontmoeten, ze was er klaar voor.
Nev belde terstond Max, die bij Robert zat. ‘Hi boobie!’ riep Robert heel hard door het gesprek heen, toen hij besefte dat Ashley het zou kunnen horen, en Ashley begon te glimmen.
Ik kreeg tranen in mijn ogen. Het was prachtig.
De volgende dag vloog Ashley met Nev naar Robert. Toen ze naar Nevs auto liep, van achteren gefilmd, en de capuchon van haar hoodie over haar hoofd trok, deed ze me aan iemand denken. Het duurde even voordat ik wist wie.
ET. Haar postuur, de manier waarop ze liep, het was sprekend ET in de hoodie van Elliot.
Ik wou dat ik het niet gezien had, want nu was ik bang dat Robert het ook zou zien.
Ashley liep met Nev naar Roberts huis. Bij de voordeur zei ze: ‘Ik ben zo zenuwachtig, ik moet kotsen.’ ‘Nu?’ vroeg Nev. ‘Ja, ik denk het.’
Vanuit het huis riep Robert met een Elvis-stem: ‘Hello baby.’
De tranen biggelden nu over mijn wangen.
Nev duwde de voordeur open. Robert zat rechtop op de bank, zijn lappenpoppenbeentjes een beetje weggemoffeld achter een paar kussens. Ashley probeerde zo onopvallend mogelijk het huis binnen te gaan, ze probeerde naar binnen te gaan zonder naar binnen te gaan. Gelukkig hoefde ze niet te kotsen. Ze omhelsde Robert. Ze kon hem nauwelijks aankijken, met gebogen hoofd liep ze naar een stoel tegenover hem en kroop daarin weg.
Roberts gezicht verried niks. Of eigenlijk wel, het stond blanco.
Er was wat mis.
Nev en Max besloten een intermezzo in te lassen.
‘Wat vind je ervan?’ vroeg Max aan Robert, toen Ashley met Nev de kamer had verlaten.
‘Ik weet niet,’ zei Robert.
‘Weet je niet of je haar leuk vindt?’
‘Ik ben bang,’ zei hij, ‘ik wil niet gekwetst worden.’ Maar het klonk niet geloofwaardig. Opeens herkende ik de blik in zijn ogen. Het was schaamte.
Hij mocht dan tot aan zijn oksels verlamd zijn, in zijn hoofd was hij nog steeds dezelfde jongen als vroeger. Een populaire jongen, een knappe gast die de mooiste meisjes achter zich aan had. Meisjes zoals op de foto in zijn telefoon. Hij was nog niet van plan om op te geven.
Uiteindelijk zei hij het. Hij wilde wel vrienden zijn met Ashley, en misschien in de toekomst meer. Hij kon dat zeggen. De toekomst was voor hem al heel lang een abstract begrip.
Toen Nev en Max twee maanden later belden voor een update zei Ashley dat ze geen contact meer hadden. Ze hadden ruzie gekregen, Robert had haar verteld dat hij een ander meisje had ontmoet.
Toen ze Robert belden maakte die geen melding van een ander meisje. Misschien was dat er ook niet. Hij had gewoon gezegd wat hij vroeger altijd zei.
