Al vanaf het moment dat ik de metro uitstapte, en eigenlijk al eerder, wist ik dat het mis was. Ik probeerde er niet teveel aandacht aan te schenken en nam grote stappen, omdat ik dacht dat dit het tegenging. Maar hij bleef zakken, mijn panty.
Het was een nieuwe panty en toen ik hem aantrok had ik al het vermoeden dat het een afzakker was. Daarom had ik er voor de zekerheid een onderbroek overheen aangetrokken. Of een bovenbroek, zoals we vroeger zeiden, toen we tot diep in de winter met blote benen en kniekousen liepen, maar wel twee onderbroeken over elkaar droegen om geen blaasontsteking op te lopen.
Ik liep het perron af, de trap op (had ik niet beter de lift kunnen nemen? Een lift is een afgesloten hokje, ik had mijn rok op kunnen slaan, de panty snel omhoog kunnen hijsen) en toen stond ik op straat, met een al flink afgezakte panty. Zo onopvallend mogelijk bracht ik een hand onder mijn jas en gaf door mijn rok heen een harde ruk aan wat ik dacht dat de panty was. Het was helaas alleen de bovenbroek die ik optrok.
Ik had een lang parcours af te leggen, een werkafspraak en wat andere dingen die ik eromheen had gepland. Ik ging een beetje wijdbeens lopen, in de hoop dat dit verder leed zou voorkomen. Bij elke stap voelde ik mijn panty verder naar beneden glijden, mijn onder- en bovenbroek in zijn val meesleurend. Ik zou ergens naar binnen kunnen gaan voor koffie, maar ik had geen zin in koffie, en drie euro neertellen alleen om van het toilet gebruik te kunnen maken en vervolgens de koffie te laten staan, vond ik idioot. Dus liep ik door. De panty klampte zich inmiddels vast aan het onderste randje van mijn billen, eenmaal daaroverheen was het klaar, wist ik, over en uit.
Overal waren kledingwinkels, ik zou naar binnen kunnen gaan, lukraak iets uit een rek kunnen grissen en me in een pashokje kunnen opsluiten om daar uitgebreid te gaan staan hijsen. Ik passeerde een paar winkels waar ik niet naar binnen durfde omdat ik niet tot de doelgroep behoorde. Van de eerste winkel waarvan ik wél tot de doelgroep behoorde wist ik dat de pashokjes zich op de eerste verdieping bevonden, en onder deze omstandigheden een trap beklimmen leek me te riskant.
Nergens ging ik naar binnen. Het lukte niet. Ik bereikte het einde van de winkelstraat, en draaide om. Weer liep ik de hele winkelstraat door tot aan het einde. De laatste winkel in de rij was die van Hugo Boss. Ik ging naar binnen. Onmiddellijk verschenen drie verkoopsters. Ze hadden manen als leeuwen en allemaal een headset op, alsof ze in direct contact stonden met elkaar of met Hugo Boss zelf, die ergens vanuit een control room toekeek. ‘Nee, zij niet,’ zou hij in hun oor sissen.
‘Komt u voor de mannen of voor de vrouwen?’ vroeg de ene verkoopster glimlachend. Ze scheen het zelf een heel normale vraag te vinden. Daarna zei ze dat het er momenteel allemaal wat anders uitzag dan ik waarschijnlijk gewend was, omdat ze aan het veranderen waren. De vrouwen vond ik boven.
Ik keek naar de brede, bijna koninklijke wenteltrap achter in de zaak. Er zat niks anders op.
Langzaam, met samengeknepen billen, beklom ik de trap.
Boven werd ik opgewacht door twee verkoopsters met een headset op die synchroon begonnen te glimlachen toen ze me zagen. ‘Het ziet er momenteel allemaal wat anders uit dan u waarschijnlijk gewend bent,’ zei de een, ‘we zijn aan het veranderen.’
‘Dat zeiden ze beneden al, ja,’ snauwde ik, bijna duizelig van verlangen naar een plek waar ik in alle privacy mijn panty op kon hijsen. Mijn blote onderrug schuurde langs de stof van mijn trui.
De verkoopsters zwommen naar de randen van de zaak om mij mijn consumentending te laten doen. Ik hoefde alleen maar iets uit een rek te pakken en ermee naar de paskamers te lopen. Ik liep langs kleren zonder iets te zien. Niet het eerste het beste pakken, dacht ik. Ik bevingerde een dun zomerjurkje, het prijskaartje floepte eruit. 825 euro. Verschrikt liet ik los. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een verkoopster aanstalten maken om naar me toe te komen.
Ik wist wat ze zou gaan zeggen: dat kun jij niet betalen. En: het kruis van je panty hangt op je knieën.
Ik vluchtte de trap af. Op weg naar de uitgang wendden alle verkoopsters zich discreet af. Eentje zei iets in haar headset.
Buiten kroop de kou onder mijn jas en streek langs mijn blote billen. Ik rilde, mijn panty lachte.
Meer lezen? Bestel De Frietsteeg. Voor € 15,90 heb je hem in huis.
