Ik kijk naar mijn kat die nagels bijt. Het gaat er fanatiek aan toe. Haar kop maakt trekkende bewegingen en steeds hoor ik het geluid van nagel tussen tanden. Dat klinkt net als bij mensen, terwijl katten toch heel andere tanden hebben en ook heel andere nagels. Soms vind ik een afgebeten nagel op de vloer, hij klampt zich vast aan het kleed alsof de stofzuiger het ergste is dat hem kan overkomen. In die zin is het duidelijk een deel van mijn kat.
Ik vraag me af of ze de muizen nog wel eens mist. De muizen uit de Frietsteeg. Ze vlogen zo haar bek in, alsof ze wisten dat verstoppen toch geen zin had.
In dit huis zitten geen muizen. Zelfs als ik drie weken de afwas laat staan en de inhoud van een oude vuilniszak over de vloer drapeer, zullen hier geen muizen komen. Tenzij het alpinisten zijn.
Ik heb een muis aan een hengel voor haar gekocht. Hij is blauw, maar katten zijn kleurenblind. Ik laat hem door de lucht vliegen (dat deze muis kan vliegen vindt ze helemaal niet raar) en zij vliegt erachter aan, een meter de lucht in.
In kattenjaren is ze al van middelbare leeftijd, maar niets wijst daarop. ‘Een jonkie nog zeker?’ vragen mensen altijd als ze haar voor het eerst zien. ‘Nee, tien,’ zeg ik dan, met iets van trots.
Toen ze nog heel klein was duwde ik eens een kastdeur dicht terwijl zij ertussen zat. Ik zag het niet, merkte dat de deur klemde en duwde nog wat harder. Ze gaf geen kik, het enige wat ze wist te verzinnen om haar ongenoegen mee uit te drukken was een dikke staart.
Nu weet ze beter. Ze mauwt om alles, ze kletst me de oren van de kop. De hele dag door, en ’s nachts erbij. Ze heeft blijkbaar veel te vertellen.
Toen ik zo oud was als zij was ik net zo. Ik lulde mijn moeder de oren van de kop. Mijn zus werd het beu dat zij nooit aan het woord kwam. ‘Waarom mag Marieke altijd een verhaal vertellen?’ vroeg ze klagelijk.
‘Marieke,’ zei mijn moeder, alsof ik er niet bij was, ‘moet zoveel kwijt omdat ze geen vriendinnetjes heeft.’
Ik was meteen stil.
Maar dat is weer een heel ander verhaal.
