Deze week las ik voor het eerst over het Amerikaanse echtpaar Turpin dat hun dertien kinderen martelde, uithongerde en aan bed vastketende. Het was een kort en zakelijk bericht op een nieuwssite. Ik ging onmiddellijk op zoek naar foto’s, ik weet niet waarom. Een deel van me wilde gerustgesteld worden, een ander deel verrast.
David en Louise Turpin. De gekte straalt van hun gezichten. In de komende weken zal waarschijnlijk bekend worden dat Louise een IQ van 45 heeft en David een narcistische persoonlijkheidsstoornis met paranoïde trekken. Er zal misschien godsdienstwaanzin in het spel zijn, maar dat is bij vrijwel alle Amerikanen zo, dus dat is niet opmerkelijk.
Er zal, neem ik aan, ook bekend worden dat Louise niet de moeder is van het jongste kind van twee, want Louise is 49. Op een bepaald punt zal ze misschien gaan verklaren ook een slachtoffer te zijn van haar man, maar ze zal uiteindelijk net zo hard gestraft worden als hem, als het niet harder is. Moeders die hun kinderen verwaarlozen, daar rekent de maatschappij keihard mee af.
In de gevangenis zal ze een boek schrijven om de proceskosten mee te kunnen afbetalen. Er zal een tv-film over het gezin worden gemaakt en de meest mediagenieke kinderen zullen bij Oprah aanschuiven. We zullen alles verslinden. Hoe kan het dat dit zich jarenlang midden in een keurige woonwijk heeft kunnen afspelen zonder dat iemand iets in de gaten had? zal iedereen zich afvragen.
Ook ik vraag het me af.
Ze blijken een gezamenlijke Facebookpagina te hebben, David en Louise Turpin. Ik kan het bijna niet geloven. Ze bestaan. De Facebookpagina maakt het echt.
Ik lees dat ze onlangs naar Disney World zijn geweest en momenteel Disneyverhalen lezen. Ik zie tientallen foto’s en een filmpje van het feest waarop ze hun trouwbelofte vernieuwden. De ambtenaar die de plechtigheid begeleide is een Elvis-imitator.
‘Ze waren een beetje op zichzelf, maar verder heb ik nooit iets vreemds aan ze gemerkt,’ zegt een buurvrouw op camera.
Een ander zegt: ‘Louise vertelde dat ze naar Disney World waren geweest en het daar heel leuk hadden gehad.’
Getuigenissen van onschuld. Wíj wisten van niks.
Er is een foto waarop de kinderen allemaal een rood T-shirt dragen met daarop een cijfer van 1 tot en met 13. Boven het cijfer staat het woord 'Thing'. Thing 1, Thing 2, Thing 3 etc.
Ook is er een foto van moeder Louise met het jongste kind. Ze zit buiten, in een tuin of een park, met de baby in haar armen en draagt een Disneykostuum, om precies te zijn de satijnen jurk van Sneeuwwitje van de zeven dwergen.
Slechts één Facebookvriend stelt een vraag naar aanleiding van de foto: ‘Waarom woon ik niet in Californië?’
Ik bestudeer de foto's op tekenen van angst of mishandeling. Het is één en al vrolijkheid. Op de foto’s van de trouwplechtigheid dragen de meisjes allemaal dezelfde roze geruite jurk en dezelfde witte poppenschoenen. De drie jongens zijn in smoking. Ze zijn dun, maar niet extreem mager. Maar hun huid is bijna doorschijnend wit. In tegenstelling tot die van hun ouders, die blijkbaar wel regelmatig buiten kwamen. Allen lachen extatisch, op één na: de baby die op de voorgrond zit. Die zit keihard te huilen, zijn kin en wangen glinsterend van snot en tranen. Geen van de kinderen of de ouders kijkt naar hem.
En niemand heeft ooit iets vreemds aan dit gezin gemerkt.
