Ik heb een appje gestuurd naar iemand die ik jaren niet heb gesproken. Zijn nummer stond al die tijd nog in mijn telefoon en ik kan hem gewoon appen, iets wat ik wonderlijk vind, maar nog veel wonderlijker is het dat hij gewoon terug appt.
En dan denk ik: stel dat hij het niet is, dat het nummer nu aan iemand anders toebehoort, dat ik die ander een bericht heb gestuurd en die denkt: ken ik niet, lamaar. Wat ik op een of andere manier een veel logischer gevolg vind. Zo is het waarschijnlijk ook echt gegaan, maar ik zit al in een parallelle wereld waarin ik ben terugge’appt. Ik maak een afspraak om samen naar het verjaardagsfeest van een oude vriend te gaan, alleen is het niet waar, het gebeurt alleen in mijn hoofd. In werkelijkheid zit ik thuis op de bank te wachten op een bericht terug. Ik anticipeer op wat komen gaat, maar weet nog niet dat er niks zal gebeuren.
De volgende dag gebeurt het weer. Ik fiets naar Scheltema, maar mag mijn fiets er niet voor de deur zetten omdat het is afgezet, ik moet mijn fiets in de straat erachter zetten. Er staat een vrachtwagen met een open klep waar fietsen in geladen worden. Die hadden niet geluisterd. En ik zet mijn fiets ergens anders neer.
Ik zit alweer thuis op de bank als ik denk: o jee, straks hebben ze mijn fiets tóch in de vrachtwagen geladen. Terwijl ik net naar huis ben gereden op die fiets, die fiets in de fietsenstalling heb gezet en hem daar op slot heb gezet, de sleutel ligt naast me op tafel – kijk, ik kan hem zo beetpakken.
Tegelijkertijd komt de gedachte van mijn fiets in de vrachtwagen me helemaal niet onrealistisch voor.
Een déja vu, las ik eens, is niets meer dan je hersenen die je de verkeerde volgorde van zaken voorspiegelen. Je hebt het nog niet gezien, je bent er nog niet geweest, je bent er nú en ziet het op dit moment pas. Maar je hersenen draaien het om.
Hoe het verschijnsel van de parallelle wereld heet, weet ik niet. Grote fantasie, waarschijnlijk.
