Het beste moment is vlak nadat je boodschappen hebt gedaan, bij voorkeur ook op de markt, zoveel boodschappen dat koelkast, vriezer en keukenkastjes uitpuilen. Het alarm dat elke eerste maandag van de maand om stipt 12:00 wordt getest begint te loeien, en je eerste gedachte is: het is een test.
Je tweede gedachte: gelukkig is de koelkast vol.
Want het is geen test. Het is geen giframp van ongekende proporties, iedere bewoner moet naar binnen, ramen en deuren sluiten. Tot de straling is verdwenen, het gif is verdampt – of wat het dan ook doet (om de details maak je je niet zo druk). Het gaat wel even duren.
De eerste dagen eet je net als anders.
Na vijf dagen zijn de verse dingen op en is het laatste restje melk zuur. (Dit is een heikel punt, want koffie zonder melk vind je niet te drinken. Maar misschien heb je het tegen die tijd leren waarderen.)
Je gaat brood bakken. Want bloem en gist heb je altijd in huis. Je hebt zelfs maanzaad en sesam, je brood wordt lekker brood. ‘s Avonds maak je risotto met één ui, een half bouillonblokje en een paar sliertjes saffraan. Je drinkt er een glas wijn bij, en nog een, want wijn heb je in overvloed. De zon schijnt door de gifwolken en de tomaatjes achter glas op je loggia groeien als kool. Net als je basilicum en je peterselie, je salie en je rozemarijn.
Je begint een ruilsysteem met buren die nog kip in de vriezer hebben of spinazie.
Je schrijft een kookboek met giframprecepten.
Je bent op je best.
En net als alle kasten leeg dreigen te raken, klinkt daar opnieuw het alarm. De tijd is om! Je maakt een boodschappenbriefje, verzamelt de lege flessen en gaat naar buiten.
Twee uur later is de koelkast vol en puilen de keukenkastjes uit. Buiten klinkt een scooteralarm. Genoeg om op weg te dromen. Een giframp van ongekende proporties. Sluit ramen en deuren.
