Ik doorzocht mijn blog op de zoekterm Prince. Ik wist zeker dat ik al eens over hem had geschreven. Over de invloed die hij had gehad op een bepaalde periode van mijn leven, toen mijn beste vriendin en ik ons hulden in paars óf in peach & black en op de fiets graag heel hard zongen: ‘I give you head,’ omdat we ervan overtuigd waren dat wij de enigen waren die wisten wat dat betekende.
Ik wist zeker dat ik het al eens had gehad over de invloed van Princes spelling op ons taalgebruik. Hoe we elkaar in die tijd dingen schreven als: Zullen we 1s met z’n 2en naar de Efteling, of vind je dat 8erlijk?
En als ik dáár niet over had geschreven, dan had ik toch zeker geschreven over die keer dat mijn vriendje, die popfotograaf was voor Oor, hals over kop naar het Paard in Den Haag was vertrokken, omdat hij had opgevangen dat Prince daar na afloop van zijn show in Rotterdam een klein, intiem en uiterst geheim optreden zou geven. Ik wist zeker dat ik die gebeurtenis ooit had beschreven, omdat mijn vriendje stiekem foto’s wilde maken en iemand nodig had die een aantal onderdelen van zijn ontmantelde camera in zijn of haar onderbroek mee naar binnen kon smokkelen. En dat hij daar toen niet mij voor vroeg, maar zijn huisgenoot, die helemaal niet van Prince hield. Ik hoorde pas van het supergeheime fantastische en uiterst intieme optreden toen het al achter de rug was, en ik wist zeker dat ik daar ooit een blogstukje aan had gewijd.
Maar niet dus.
