Ik was al een poosje op zoek naar baking soda. Dat het geen bakpoeder was wist ik allang, taarten kon je er niet mee bakken, schoonmaken des te beter.
Ik hou van schoonmaken, en baking soda klonk al een product dat rechtstreeks uit de schoonmaakproductenhemel kwam. Op internet vond ik lijstjes met ‘40 dingen die je met baking soda kan doen’, en ‘toepassingen waar je nog niet aan had gedacht’.
Ik begon te watertanden.
Bij de eerste winkel waar ik ernaar vroeg hadden ze het niet.
Bij de tweede ook niet.
Het schaarsteprincipe trad in werking: dat wat moeilijk te krijgen is, wordt aantrekkelijker. Ik ging op jacht. Bij de derde winkel zeiden ze: ‘Dat bewaren we achter de kassa.’
Net als telefoonkaarten, batterijen, sigaretten en andere kostbare waar.
Ik kreeg een heel klein pakje overhandigd. ‘Eentje?’ vroeg de verkoopster.
Nee, wilde ik zeggen, twee, drÃe. Maar uit angst mijn begerigheid te verraden knikte ik alleen.
Op de fiets naar huis bedacht ik wat ik als eerste zou doen, de oven weer laten glimmen, zelf shampoo maken of de matras reinigen. Er lag schrijfwerk en ik had een les voor te bereiden, maar het moest allemaal wachten. De gootsteen moest glimmen. De badkamervloer. Het hele huis had baking soda nodig. Ik strooide het rond als poedersuiker, maakte er een papje van en liet het bruisen als cola door er azijn op te gieten.
Ik googlede wat je er nog meer mee kon doen. Zelf tandpasta maken, en gezichtsscrub. De lijst was eindeloos, net als mijn verlangen.
Tegen etenstijd was het zakje leeg. Ik had honger, in de koelkast lagen ingrediënten voor een ovenmaaltijd, maar in de oven lag een bakingsodapapje dat 24 uur in moest trekken. Hetzelfde gold voor de pannen. Ik zakte op een eetstoel. Op de bekleding van de bank en de fauteuil lag baking soda die nog opgezogen moest worden. Mijn vingers waren rauw en gerimpeld. Ik stak een vinger in mijn mond en at een velletje op.
