In de krant las ik een interview met David Vann, de enige schrijver die ik ken die uit hetzelfde geboortejaar is als ik. 1966 was geen goed schrijversjaar, heb ik lang gedacht. Maar toen verscheen David Vann. In de krant vertelt hij over de tijd die voorafging aan Legende van een zelfmoord. Hij had tien jaar aan het boek geschreven, en er daarna twee jaar mee geleurd. Niemand wilde het uitgeven. Hij besloot zijn leven om te gooien: ‘In lichte paniek begon ik een bedrijf: op een boot ging ik schrijfles geven. Zakelijk werd dat een ramp. Uiteindelijk bouwde ik van mijn laatste geld een boot en trouwde ik. Op de huwelijksreis begon ik weer te schrijven, mijn zeilmemoires. Het zou gaan over mijn avonturen op zee en hoe alles goed was gekomen. Maar toen zonk de boot en dat veranderde alles. Ik kon mijn schulden niet betalen en dacht dat ik in de gevangenis zou belanden. Ik was failliet, had al mijn bezittingen verloren en was mislukt als schrijver en ondernemer. Dat was mijn dieptepunt. Ik realiseerde me dat ik geen zelfmoordneigingen had, waar ik al die jaren bang voor was geweest. Toen wist ik: het komt goed met mij.’
Ik heb een boot nodig. Een boot die kan zinken. Dan komt alles goed.
