dinsdag 13 oktober 2015

Twaalf

Ik had mezelf opdracht gegeven om niks te doen. Eigenlijk luidde de opdracht: niks denken. Mijn hoofd zat vol, er moest iets uit, in elk geval mocht er niks meer in. Ik ging tussen de tomatenplanten en mijn opdrogende zwemspullen zitten en keek naar het verkeer beneden.
Op dat moment kwam er een heel grappig autootje de straat in rijden. Hij was wit met een paar rode banen en had een groot voorwerp op het dak. Met een enorme snelheid kwam hij de parkeerplaats op, reed een rondje langs de Gamma, de Carpetright en de McDonalds en scheurde toen de parkeerplaats weer af, voor me langs, de nog onbewoonde straat in.
Zeker twee keer per dag rijdt een auto die straat in, om even later aarzelend om te keren.
Ook hij keerde om. Maar hij was niet verkeerd gereden. Hij reed hard en doelbewust. En toen zag ik het. Het was een auto van Google Street View. Het ding op het dak was een camera, buitenproportioneel groot, alsof het Playmobil was. Voor de tweede keer reed hij voor me langs. Ik ging wat rechterop zitten. Toen zakte ik onderuit, achter de tomatenplanten.
De klok had twaalf geslagen op het moment dat ik een scheve bek trok. Niet alleen was ik gefotografeerd tijdens dat ene moment van nietsdoen en nietsdenken, het zou nog jaren op internet blijven staan.
Ik wilde opstaan om iets te gaan doen. Maar dat had nu geen zin meer natuurlijk.