Toen ik – alweer – midden in de nacht wakker werd herinnerde ik me de bloedmaan. De volle rode maan die vanaf tien over vier aan de hemel zou staan. Een zeldzame totale maansverduistering. Ik keek op de wekker. Het was vijf voor vier. Ik stond op en liep naar de woonkamer.
De hemel is enorm hier, het is een en al hemel. Toen ik naar bed ging had de volle maan precies in het midden van de hemel gehangen. Alsof er een interieurstylist aan te pas was gekomen.
Ik trok het gordijn open. De maan was weg. Ik zag sterren – dus het was niet bewolkt, maar geen maan. Hij had zich verplaatst. Ik speurde de hele hemel af op zoek naar een volle rode bloedmaan, ik zocht mijn bril en stak mijn hoofd uit het raam. Toen zag ik hem, hij was bijna om de hoek verdwenen. Maar wat scheen hij fel. Oranje, niet rood.
Het duurde even voor het tot me doordrong dat ik keek naar een bouwlamp aan een hijskraan.
