Het was een mooie zonnige dag, we waren even vergeten dat het zomer was, maar toen wisten we het weer. We fietsten naar een zorgboerderij langs de Amstel om vruchten te kopen. De vruchten waren uitverkocht, dus kochten we sla, bieten, venkel en bosui. Toen belde Fred van 85. Ik ken Fred al mijn hele leven, dat wil zeggen, vanaf mijn zestiende. Hij zei: 'Ik zag je in de krant. Mooie foto, je zag eruit als een Jiddische kalle. Maar die man, daar moet je niet naar luisteren, dat is een heel nare man.' Daarna vertelde hij over zijn vrouw, die nu drie jaar dood is. Ze had mannenvlees, zei hij, als ze samen in het Kalfje zaten, wilden alle mannen naast haar zitten. 'Niet om haar te versieren, maar omdat je zo goed met haar kon lullen. Nou, dag hoor.' En Fred hing weer op.
'Wat zei hij? Over mijn moeder zeker weer?' vroeg Freds dochter, die naast me stond, haar armen vol sla.
Ik gaf haar een arm. 'Kom, we gaan taart eten.'
