Ik lig wakker en denk aan het vermiste meisje. Dertien, een bril en puistjes op haar voorhoofd. Ik gun haar nog een paar jaar, maar vrees dat haar die zijn afgenomen.
Als ik aan haar denk is het alsof ik haar ken, een buurmeisje, een zusje, of misschien ben ik het zelf. Al twee dagen slik ik anti-epileptica, en voel me een vreemde in mijn eigen lichaam. De lijst met bijwerkingen neemt anderhalve bijsluiter in beslag, moeilijk in slaap vallen is er één, jeuk een ander. Verder is er agressie, ongewild beven en schudden, problemen met spreken, geen emotie tonen en/ of voelen, ongewone achterdocht, lui oog, hallucinaties en buitensporig veel winden laten. Ik noem er maar een paar. Een mogelijk – en ik zeg mogelijk – positieve bijwerking is het voorkomen van migraine. Migrainelijers moeten het hebben van de ongewenste bijwerkingen van andere medicijnen. Wij zitten in het zijspan, zelden in het zadel.
Ik lig in bed en heb last van slapende oren, zoals je last kunt hebben van slapende voeten - staat die ertussen? Nee. Ik word er gek van. Warm heb ik het ook, heel warm, maar dat is niet slecht, in combinatie met de vermoeidheid voelt het als de aangename kant van een kater – ‘gevoel van dronkenschap’, daar staat het. Dat blijft, las ik op internet, de vermoeidheid blijft. Net als ‘problemen met lezen, problemen met schrijven.’ Handig. Misschien kan ik plaatjesboeken gaan maken.
Ik ben er niet, dat voel ik heel duidelijk. Ik ben ergens anders, of heel diep van binnen. Alleen mijn dromen ‘s nachts doen werkelijk aan.
En weer duikt Lisa op, Lisa van 13, die de tent uit kroop. Niemand die het merkte, niemand die het wist. Behalve Daniël. Daan. Maar ook die was niet wie hij was. Op Facebook vind ik zijn foto, een knappe jongen van een jaar of zestien. Hij houdt van Justin Bieber, en in zijn vriendenlijst staan alleen jonge meisjes. 41 is hij in het echt, lees ik later op de dag, als Lisa is gevonden, ongedeerd.
‘Soms voorkomend (bij 1 tot 10 op de 1000): uitgelaten stemming, gevoelens van euforie.’
