Via Marktplaats kocht ik een printer van een vriendelijke jongeman die me consequent met u en mevrouw aansprak. Hij had de printer al voor me op de gang gezet, en hoewel ik liever even had gezien of hij wel zonder strepen printte, bleef ik bij de printer op de gang staan, want ik was zeiknat van de regen en wilde geen voetsporen maken op het tapijt.
Thuis bleek ik slechts de helft van het adaptersnoer te hebben meegenomen - stom dat ik daar niet even op had gelet. Ik leende een snoer van de buurman, sloot de printer aan en printte een testpagina. De pagina was wit. Ook alle andere pagina’s die ik printte kwamen er wit uit.
Ik belde de vriendelijke jongeman. Hij zei dat de printer met de hittegolf in de zon had gestaan, misschien was de inkt uitgedroogd. Ik zei dat de inkt niet was uitgedroogd, ik had er strepen van op mijn vingers. Hij zei dat ik nog maar een paar dingen moest proberen, dan zou hij intussen op zoek gaan naar de rest van het snoer, en me ’s avonds terugbellen.
Hij belde niet, niet die avond, niet de volgende morgen. Ik belde hem weer. Hij nam niet op. Ik sprak een bericht in. Hij belde niet terug. Ik stuurde hem een bericht via Marktplaats. Hij reageerde niet. Ik belde nog een keer. En zo ging het maar door, een week lang.
Ik dacht erover om hem te vertellen dat mijn vriend bij de politie zat. Ik dacht eraan om ’s nachts naar zijn huis te fietsen en een plakbandje over zijn bel te plakken. Ik dacht eraan om een drol door zijn brievenbus te duwen. En ik dacht eraan om hem te chanteren met zijn god, die vast niet te spreken zou zijn over zijn gedrag, vlak na de vastenmaand nog wel.
Maar dat deed ik allemaal niet. Ergens verwacht ik nog steeds dat hij terug zal bellen. Het was zo’n vriendelijke jongeman.
