We wilden naar een restaurant dat gratis was. Omdat we niet zo’n plek kenden, gingen we op zoek naar the next best thing, een restaurant dat goedkoop was. Het goedkoopste restaurant in de buurt was een pizzeria, die volgens de internetrecensies heel vieze pizza’s maakte. Maar na wat verder googlen vond ik een Thais eetcafé waar alle curry’s € 6,50 waren.
We gingen erheen. Het oogde totaal niet naar een Thai, het oogde naar een hipstertent. Ik wist onmiddellijk dat de curry’s geen € 6,50 waren. Dat stond dan wel op de website, maar je zou zien dat op de kaart een heel andere prijs vermeld stond.
We sloegen de kaart open. Alle curry’s kostten € 6,50.
Een beeldschoon meisje met een prachtige stem kwam onze bestelling opnemen. Ze fronste toen we twee curry’s bestelden. ‘Eén curry is eigenlijk te weinig voor één persoon,’ zei ze, en ze raadde ons aan met z’n tweeën drie curry’s te bestellen. Als we er kip in wilden was dat 1 euro extra, per curry.
We bestelden drie curry’s en twee glazen wijn. Daarna vroegen we om een glas water.
Er verscheen een jongen met mooie ogen en een stralende lach aan ons tafeltje. ‘We hebben water in flessen, plat water en water met koolzuur,’ zei hij.
‘Wij willen gewoon een glas water.’
Hij herhaalde wat hij zonet zei over de flessen water. Het was duidelijk dat hij ons geen kraanwater wilde geven. We bestelden een fles plat water. De fles kwam.
‘Wat een grote fles,’ zeiden wij.
‘Het is maar vier euro,’ zei de jongen, met een wanhopige blik in zijn ogen.
We aten ons eten op, dronken onze wijnglazen leeg. Het meisje met de mooie stem kwam vragen of we nog iets nodig hadden. De jongen met de stralende lach kwam vragen of we nog iets wilden bestellen. We schudden ons hoofd. ‘We hebben nog heel veel water,’ zeiden we. Daarna kwam het meisje nog een keer, en daarna de jongen nog een keer. Uiteindelijk bestelden we allebei een glas thee, en daarna kregen we de rekening.
Die was hoger dan verwacht, en tegelijkertijd ook niet.
Op de fiets naar huis mijmerde ik over restaurants waar het eten gratis was. Niemand maakte daar misbruik van. Je ging erheen vanwege het eten en de sfeer, net als bij andere restaurants, en na afloop hoefde je niks te betalen. Iedereen vond dat heel gewoon.
