Op aanraden van een epilepsielijder, die nog niet kon zeggen of ze er baat bij had, maar er wel geweldig op sliep, had ik medische wietolie besteld voor mijn migraine. Dat kon via een website waarop ik las: crepeergevallen helpen is een plicht!
Ik had mezelf nooit eerder als een crepeergeval gezien, maar eens moest de eerste keer zijn. Ik vulde mijn gegevens in, en plaatste mijn bestelling. Even later kwam de bevestigingsmail binnen. Daarin stond: kennis is macht en wij willen dat jij voortaan jezelf weet te helpen en uit je slachtoffer rol kunt stappen.
Ook werd er reclame gemaakt voor ‘de eerst volgende mediwiet patienten fanclubdag’.
Van wiet kun je behoorlijk sloom worden, misschien verklaarde dat al die spaties.
Drie dagen later arriveerde mijn mediwiet, in een neusdruppelsflesje dat was verpakt in een anonieme bubbeltjesenvelop. Nog diezelfde avond belandde ik in de slachtoffer rol, en besloot een paar druppels te nemen. Daarna kroop het crepeergeval in bed, met één oog waar van binnenuit op werd getimmerd.
Ik sliep een paar uur. Toen was ik klaarwakker, mijn hoofd bonkte nog. Ik nam nog een paar druppels en viel weer in slaap. De volgende ochtend leek mijn hoofd twintig kilo te wegen. Mijn oogleden wilden nauwelijks open. Naast mijn bed lag een stukje papier waarop stond geschreven: ik droomde dat je mijn oogbal uit de oogkas zoog en in je zachte warme mond nam.
Mijn hoofdpijn was verdwenen.
