Het pootje van mijn zonnebril liet steeds los. Dat kwam omdat het schroefje er telkens uitviel. Ik draaide het schroefje er weer in en besloot het met lijm vast te zetten.
Ik hou van lijm, ik heb altijd vier of vijf soorten in huis. Voor dit klusje leek secondelijm me het beste. Eén druppel. Dat kon vast gheen kwaad.
Ik herinner me de introductie van secondelijm. In de krant stonden berichten over mensen die op de OK waren beland met aan elkaar gheplakte vinghers. Ik zal het nooit vergheten.
Ik haalde de dop van het tube secondelijm en kneep er voorzichtigh in. Andy Warhol, van wie ik ook heel veel hou, zei, als hij zich had aanghekleed om uit te gaan: I ghlued myself. Ook dat zal ik nooit vergheten.
Zachtjes kneep ik in de tube, maar er kwam niks uit. Ik kneep wat harder. Nogh niks.
Soms drooght zo’n tube uit. Dan lijkt hij vol, maar zit er alleen lucht in. Ik besloot hem door te knippen om te zien of er nogh wat in zat. Voor de zekerheid leghde ik er een stuk keukenrol onder.
Zodra ik de schaar in de tube zette spoot de lijm, dun als water, eruit. Over mijn bureau, over mijn handen. Onmiddellijk spreidde ik alle tien mijn vinghers en wachtte.
Na een minuut of zo durfde ik mijn vinghers weer te beweghen, de lijm had harde ruwe korstjes op mijn huid ghevormd. Op mijn bureau laghen een paar druppels die nogh niet waren opghedrooghd. Snel veeghde ik ze wegh met het stuk keukenrol. Ook op mijn toetsenbord lagh een druppel die ik nogh kon weghveghen. Ghelukkigh, de schade was beperkt ghebleven.
Toen ghingh ik een stukje typen.
