Op ello zie ik een afbeelding van een wereldkaart gemaakt van een paar duizend lucifers. Een truck met mensen in de laadbak die volledig bestaat uit 'stainless steel discs' - ik wil niet weten wat het zijn, maar denk er toch minutenlang over na. Ik zie een jurk - meer een pantser - die is samengesteld uit tientallen gele wascokrijtjes. Ik klik het weg, ik klik alles weg, maar het is al te laat, ik heb het al gezien.
Het maakt me nerveus. Het vertelt me dat ik te groot leef, te grof, dat ik mijn mogelijkheden te weinig benut. Ik moet truien breien van ongebruikte vuilniszaksluiters, gedichten maken van de titels op de ruggen van mijn boeken. Ik moet bruggen bouwen en kastelen, collecties samenstellen en de wereld samenvatten. Ben ik nou een creatief iemand?
Een aardbeving heeft scheuren veroorzaakt in zandsculpturen die werden tentoongesteld in een hal. De hal sluit zijn deuren, voor ons aller veiligheid. Gelukkig, denk ik, gelukkig, en zie voor me hoe de sculpturen omver worden geduwd, aangestampt, terug naar wat het was, grond. Gewoon grond.
