Knipoog

Het was druk in het zwembad. Ik zwom dicht langs de lijn die in het water hing.
Aan de andere kant van de lijn zwom een man van mijn leeftijd, misschien iets jonger. Ik denk vaak dat mensen die jonger zijn dan ik, van mijn leeftijd zijn. Dat zegt meer over mij dan over die mensen.
Afijn.
Hij zwom even hard als ik. Dat was echt zo, want telkens kwamen we elkaar halverwege het baantje tegen, en op dat moment keken we elkaar even aan, met die dooie, nietszeggende blik van iemand die zich fysiek inspant.
We stonden net op het punt om elkaar voor de vierde keer te passeren toen ik water in mijn oog kreeg. Ik kneep het ene oog even dicht, en zwom de man voorbij.
Toen ik omkeerde zwom hij niet meer in de baan naast me. Hij zwom in mijn baan. Hij lag op zijn rug en zijn armen sneden als messen door het water. In no time was hij bij de overkant. Daar draaide hij niet om; hij greep de beugels van het startblok boven hem beet en trok zichzelf een paar keer op. Ik keek naar zijn rug, zijn schouders, zijn nek. Ik keek weg. Bijna was ik bij hem. Plotseling draaide hij zich om en keek me aan. Al het dooie nietszeggende was uit zijn blik verdwenen.
Nee, wilde ik zeggen, sorry! Het was geen knipoog, het was het water.
Maar ik zei niks. Zijn blik gleed naar mijn oor, erlangs. Er brak een lach door op zijn gezicht.
'Hallooo!' hoorde ik. Ik draaide mijn hoofd om en zag een vrouw van bejaarde leeftijd. Ze glunderde.
'Hallo!' zei hij. Ook hij glunderde.
Ik zwom naar het trappetje.