Al bij het eerste stoplicht bleek ik mijn handschoenen te zijn verloren. Ik had ze in mijn jaszak gestopt voor de terugtocht, die ongetwijfeld laat en onder andere omstandigheden zou plaatsvinden dan de heentocht, en ze moesten eruit zijn gevallen.
Ik had geen zin om om te keren. Maar hoe langer ik doorfietste, hoe meer spijt ik daarvan kreeg. Het waren heel fijne handschoenen.
Het was volle maan. In het café waar we voorafgaand aan het bal bijeenkwamen zeiden we tegen elkaar: Er gaat vast iets ergs gebeuren. Ja, dit boekenbal gaat de geschiedenis in als het bal waarop het vreselijk uit de hand liep. We dachten aan vechtpartijen, iemand had het zelfs over een aanslag, wat helemaal geen rare gedachte was, zoveel mensen op een kluit.
Maar er gebeurde niks. We vroegen elkaar met welke schrijver je het zou willen doen.
Met geeneen, zei iedereen. Ja, maar als het móest. Iemand noemde de vriend van Heleen van Royen, hoewel ik niet weet of die als schrijver telt. Ook de naam van de winnaar van Heel Holland bakt viel. Die had een kookboek geschreven, dus mocht ook meedoen.
Rond middernacht leek er iets te gebeuren dat op vechten leek. Er vloog wijn uit een glas en er werden gebaren gemaakt. Daarna was het weer stil.
Ik vertrok tegen sluitingstijd. Vlak voordat ik thuis was vond ik mijn handschoenen terug. Netjes aan de rand van het fietspad, daar lagen ze.
