Op de avond van Valentijnsdag viel een man me in de armen. Hij had spierwit haar, droeg een feestelijk gilet en struikelde over het opstapje. Ik schatte hem een jaar of tachtig. Op het opstapje zat, zag ik, nadat de man stamelend zijn weg was vervolgd, een bordje: Mind your step.
Alsof we op reis gingen.
Er werd een literaire prijs uitgereikt, ik had rode nagellak opgedaan. Er waren veel bekenden, maar ik zoende niemand, ik zwaaide en zei ‘hoi’. Het was de dag na de uitvaart. Ik wilde afleiding, en de afleiding wilde mij; hij had nog nooit zo zijn best gedaan. De hele avond dacht ik niet aan waar ik niet aan wilde denken. Tot iemand er, op een onverdacht moment, opeens naar vroeg - 'Je vindt het toch niet vervelend om het erover te hebben?' Vanbinnen werd iets opengespleten. 'Nee hoor,' zei ik.
Tien minuten later stond ik bij de bar. Ik keek op mijn telefoon en zag dat er negen berichten zaten in het Whatsapp-groepje dat we op de dag van de herdenking hadden opgericht. Ik trok mijn jas aan, zocht mijn fietslampjes. Mijn nagellak begon al te bladderen. De man met het witte haar en het feestelijke gilet was nergens meer te bekennen.
