Ik las over een Vlaamse vrouw die was grootgebracht door wolven. Ik had nooit eerder van haar gehoord, maar ze bleek een legende te zijn. Op zevenjarige leeftijd was ze gevlucht voor de nazi’s, waarna ze jarenlang in haar eentje door de bossen van Europa had gezworven en was opgenomen door een troep wolven.
Haar verhaal werd een boek, het boek werd in achttien talen vertaald, en verfilmd. Het was een groot succes. Alleen was het niet waar. De vrouw had het hele verhaal verzonnen. Het was goed verzonnen, en blijkbaar ook goed geschreven, want de sceptici waren op één hand te tellen.
Toen werd ze ontmaskerd. Er volgde een rechtszaak, de vrouw moest boeten, ze had ons een illusie afgenomen en dat is een zwaar vergrijp. De boete werd vastgesteld op 27,6 miljoen dollar. Te betalen aan haar uitgever.
‘Het is mijn verhaal,’ zei de vrouw ter verdediging, ‘het is niet helemáál waar, het is mijn waarheid. Het was mijn manier om te overleven.’
Ze was vier jaar toen haar ouders werden vermoord door de nazi’s, en zij bij een oom in huis werd geplaatst.
Maar dat deed er niet toe. Het was niet waargebeurd, en verzonnen verhalen zijn blijkbaar niks waard.
