‘Mam, mag ik met zonder jas?’ riep ik vroeger, en zij zei altijd nee, ook als de hele buurt al met blote armen liep. En na de zomer, als het weer koud werd, en alle meisjes weer een maillot aan kregen, liep ik nog met blote benen. Kousen met daarboven kippenvelknieën.
Als ik later groot ben ga ik als eerste met een maillot aan, dacht ik, en als eerste met zonder jas.
Maar nog hobbel ik achter de feiten aan. Moet ik nou een jas aan of niet?
In mijn vorige huis hoefde ik maar een blik uit het raam te werpen voor het antwoord. Als iedereen buiten met blote armen liep, de jas als een vod onder de arm, wist ik het. In mijn huidige huis moet ik heel lang naar buiten turen voor ik iemand zie. Meestal is het dan ook nog iemand die uit een auto stapt. En iedereen weet dat mensen die uit auto’s stappen niet betrouwbaar zijn. Mensen in auto’s dragen zelden een jas. Sommigen hebben zelfs hun pantoffels nog aan.
