Ik kreeg een boekje over de post. Schrijven is schrappen, was de titel. Ik was gevraagd er wat over te schrijven op mijn blog, maar had nee gezegd, ik schrijf niet over dat soort zaken.
Ze stuurden me het boekje toch. Dat vond ik aardig.
Ik sloeg het open bij de inleiding. En bladerde onmiddellijk verder naar hoofdstuk 1. Een inleiding vertraagt de boel maar.
Mijn schrijfstudenten zijn er juist dol op. Inleidingen, voorwoorden, prologen, motto's, ondertitels en tussenkopjes, het kan ze niet dol genoeg zijn. Schrappen, zeg ik dan, ik wil dóórlezen, niet eerst allerlei obstakels moeten nemen.
Ik begon aan Hoofdstuk 1 van het boek. Dat begon met een vraag. 'Heb je de inleiding van dit boek gelezen en zo ja, wat was je gevoel tijdens het lezen daarvan?'
Ik voelde me betrapt. Maar las daarna precies mijn eigen argumenten tegen inleidingen, voorwoorden, prologen e.d.
Ik bladerde terug, nieuwsgierig geworden. De inleiding had een titel: Woord vooraf (geschrapt).
Ik vond het nu al een goed boek.
