Ik had een stoeltje besteld voor op de loggia. Volgens de sms die ik had ontvangen zou hij worden bezorgd tussen 13:12 en 15:12. Ik bleef een poosje naar het bericht kijken. Zoveel accuraatheid dwong respect af. En stiekem ook jaloezie.
Ik maakte een plek op de loggia vrij en wachtte. Het werd 13:12, maar natuurlijk komen ze niet meteen om 13:12, dus wachtte ik nog wat langer. Het werd 14:12. Nog niks. En wat ik opeens begon te vrezen, dat hij er om 15:13 nog niet zou zijn, werd bewaarheid.
Het werd later, ik ging koken, ik at, ik keek tv, en toen ging de bel. Het was 20:12. Exact. Dat moest hem zijn.
Er verschenen twee naar oud zweet ruikende mannen. Ze hadden een enorme doos bij zich. Een doos waar wel drie stoelen in konden. O jee, dacht ik, en herinnerde me opeens mijn eerste bank. Een bank die in de winkel nog compact en bescheiden had geoogd, maar die, toen hij twee maanden later werd bezorgd nauwelijks in mijn huis bleek te passen. Alsof hij zich in de tussentijd had volgevreten.
Zodra de mannen weg waren opende ik de doos. Hij was grotendeels gevuld met lucht. Ik trok de stoel eruit. Al zijn pootjes waren omzwachteld, alsof ze gebroken waren. Op dat moment hoorde ik een bons gevolgd door wild gestommel. De poes was in de lege doos gesprongen. Een doos is een doos. Terwijl ik de stoel bevrijdde van de verpakkingsmaterialen begon de poes manisch rondjes te rennen door de doos, te krabben aan het karton en uitgelaten te krijsen. Toen kwam ze op me afhollen alsof ze wilde zeggen: kom in de doos!
En dat deed ik. Ik kroop erin en trok de kleppen dicht. De poes begon als een malle te spinnen. Het was dan ook behoorlijk knus in onze doos. En toen gebeurde er iets: ik wilde er niet meer uit. Ik voelde geen enkele behoefte om de doos te verlaten.
Ik moest denken aan een kort verhaal van John Cale op een van de Velvet Undergroundplaten, over een man die zichzelf in een doos naar zijn geliefde laat posten. Deze doos zou zich daar prima voor lenen. Hij was ruim en comfortabel, want er lag nog een kussentje in, dat bij de stoel hoorde. Het enige probleem was dat ik niet wist wie me moest posten. Ik dacht eraan om de webwinkel te bellen en te zeggen dat ik de stoel wilde retourneren. Dat was gratis. Ik zou een dag met ze afspreken, en dag en een tijd. Ze zouden de doos komen ophalen met mij erin. Dat ze niet heel accuraat waren, was niet erg, het was een comfortabele doos. Ik zou op reis gaan en op een onbekende bestemming worden uitgeladen. Ik zou opnieuw beginnen.
