Ik was al weer bijna thuis toen ik een kluitje verkopers in een verder lege straat ontwaarde. Ik had nog niks gekocht. Bergen speelgoed, oude kleren en handtassen had ik zien liggen in de straat van de rijke mensen waar ik in alle vroegte heen was gefietst. Niks van mijn gading zat er bij. Ik liep naar het groepje verkopers en zag een lampje liggen. Een lichtblauw jaren vijftig lampje om aan de muur te hangen. De verkoper vroeg er vier gulden voor en ik wilde niet afdingen omdat ik hem, het lampje en het busje waar het lampje uit kwam sympathiek vond, dus maakte ik alleen een grapje over die guldens.
Het was al een miskoop voordat ik had afgerekend. Ten eerste zat er geen stekker aan het lampje. Maar dat was nog het minst erge. Om de lamp in zijn busje te kunnen gebruiken had de man hem omgebouwd tot 12 volt, met een piepklein Led-lampje erin. Dat vertelde hij, en toen had ik moeten zeggen: nee bedankt, toch maar niet. Maar ik telde vier euro uit en zei iets over een knutselproject, op een toon alsof ik mijn hand er niet voor omdraaide.
Thuis legde ik het lampje op tafel en wist dat het het tegenovergestelde was. Mijn hand wrong zich in allerlei bochten. Hij deed het meisje uit The Exorcist.
Om toch niet het gevoel te hebben dat ik niks kon sloeg ik een spijker in de muur en hing het lampje eraan. Het snoer zonder stekker moffelde ik weg achter een kast.
