Er lag een cd in mijn brievenbus, een cd van Gareth Gates. Een goeie naam voor een detective met een snor, vond ik. Er zat geen briefje of kaartje bij. Ik appte de muzikant: heb jij soms..? Maar hij wist van niks. Ik bekeek de cd van alle kanten. De titel was What my Heart Wants to Say. Ik zette hem niet op. Wel googlede ik Gareth Gates. Ik las dat hij in 2002 tweede was geworden bij Pop Idol, en dat hij stotterde. Ook las ik dat What my Heart Wants to Say al uit 2003 was. Dat stelde me toch een beetje teleur.
Er lag een mailtje in mijn inbox, een mailtje van de krant. Er was een brief gekomen naar aanleiding van mijn stuk over het plunderen van erfgoed in Egypte. De brievenschrijver vond het vreemd dat de revolutie in Egypte in het stuk ‘de islamitische revolutie’ was genoemd. Daar had ik me ook over verbaasd. Ik had gewoon ‘revolutie’ geschreven, de eindredactie had er ‘islamitisch’ voor geplakt. Het had me zorgen gebaard. Straks gingen de mensen nog denken dat ik niet wist waar ik het over had.
De mensen. Ik maak me altijd druk om de mensen. Maakten de mensen zich maar wat drukker om mij.
Er lag geen boekenbalkaart in mijn bus, en ook de telefoon bleef zwijgen.
