Het is niet makkelijk, het eerste stukje van het jaar. Het eerste blogstukje, bedoel ik. De eerste dagen van het jaar tellen nauwelijks, die liggen in de schaduw van de feestdagen uit te puffen. De nietszeggendheid domineert. Het maakt zo'n eerste stukje nog lastiger om te schrijven. Niks dat het vermelden waard is. Behalve dan dat ik de feestdagen levend ben doorgekomen. Elk jaar in oktober begin ik er al tegenop te zien, eind november verzucht ik: was het maar vast 2 januari. En dan wordt het toch weer reuze gezellig. Ertegenop zien is het ergste. Dat zei ik ook tegen de muzikant, die vlak na oud en nieuw 40 werd. 'Veertig worden is erger dan veertig zijn,' zei ik. Net zoals ik mezelf nu wijsmaak dat de angst voor armoede erger is dan de armoede zelf. Angst is altijd erger.
Ik kreeg twee kerstkaarten dit jaar. Wie stuurt er nog kerstkaarten? Twee mensen. Beide kerstkaarten nam ik verheugd in ontvangst. Waarom zijn we ooit gestopt met het sturen van kerstkaarten? En vakantiekaartjes? Ja, ik weet wel waarom, omdat we dachten dat internet een goed alternatief was. Maar dat is het niet. Niet in dit geval. Volgend jaar ga ik weer kerstkaarten sturen. Echte, zelfgeknutselde kaarten met een handgeschreven wens. Daarmee maak ik meteen mijn enige goede voornemen bekend. Goed, nog één: ik ben van plan dit jaar mijn boek af te maken. Te publiceren. En ik heb me vast voorgenomen er alles aan te doen om niet in de bijstand te belanden. Dat zijn drie goede voornemens. Niks wereldschokkends. Maar zoals gezegd, dit zijn de eerste dagen van het jaar, die zijn bedoeld voor nietszeggendheid. Daarna begint het pas.
