2013 was het jaar van het nieuwe huis, het jaar dat ik afscheid nam van de Frietsteeg, en pionier werd in een bouwput. Het jaar van klussen, verven, behangen, sjouwen, en nieuwe woorden als underlayment, inductie en loggia. Van een hele zomer lang om zeven uur ’s morgens mijn bed uit gedreund worden door heipalen, en ’s avonds luisteren naar het geklop en geboor van de buren. Het jaar van de herrie. En van de stilte. Van weer ontdekken wat slapen is, een hele nacht lang. Het was het jaar van de vastzittende lift. Van de gek met een mes. Maar ook het jaar dat ik eindelijk weer etentjes kon geven voor meer dan drie personen. Het jaar dat ik zes kilo aankwam. Het jaar van de nieuwe buren, van de muzikant en van oude vrienden.
Dit was het jaar waarin ik stiefpeettante werd van een heel klein meisje. Het jaar waarin ik de allereerste man terugvond die ik ooit de liefde verklaarde, hoewel de liefde verklaren een groot woord is, en man ook. Negen of tien waren we, toen hij aan me vroeg op wie ik verliefd was. Op jou, zei ik, en jij? Op jou, zei hij, en dat was dat. Daarna gingen we verder met knikkeren. Dit jaar mailde hij vanuit Zuid-Afrika, waar hij nu woont: Madiba is heengegaan. Want dit was ook het jaar dat Mandela stierf. En Lou Reed. En Thomas Blondeau.
Het was het jaar van de operatie – de littekens neem ik nog even mee naar volgend jaar. Het jaar van de vriendelijke stalker, die weliswaar altijd vriendelijk bleef, maar onmiskenbaar stalkgedrag vertoonde. Het was het jaar van de serieuze geldzorgen. Van de klussen die niet doorgingen. Van de ambtenaar met de waterige ogen die zei: ‘Mevrouw, uw bedrijf is niet levensvatbaar.’ (Op zijn monitor zat een post-it met een telefoonnummer waaronder stond: bellen bij calamiteiten. Ik kon me opeens voorstellen dat hij daar wel eens gebruik van moest maken.) Dit was ook het jaar van de nieuwe projecten, en het jaar dat ik een contract tekende voor een nieuw boek, dat toen al bijna af was, maar nu nog lang niet af blijkt te zijn. (2014?)
Het was bovenal het jaar waarin ik me goed voelde. Waarin ik bijna zou zeggen dat ik gelukkig was. Omdat dit het jaar was waarin ik me nauwelijks somber en eenzaam heb gevoeld, iets waarvan ik heel lang heb gedacht (en nog steeds een beetje denk) dat het mijn natuurlijke gemoedstoestand is. Dit was het jaar van de ommezwaai, van de nieuwe weg geplaveid met oude keien. Het was een goed jaar voor de rozen, zoals het liedje zegt. Maar ook voor het onkruid.
