Mijn behang bobbelt. Ik zag het pas op een foto. Daarna keek ik naar de muur. Voor het eerst zag ik dat die onder de bobbels zat. Het was alsof ik naar een foto van mezelf keek en ontdekte dat ik rimpels had. Rimpels die ik in de spiegel nooit had gezien. Nu kan ik niet meer naar het behang kijken zonder die bobbels te zien. Ik vraag me af hoe lang ze er al zitten. Het komt door het vocht dat nog in het beton zit. De laminaatvloer van de buurman bobbelt ook. In de deuropening naar zijn woonkamer zit een golfslag. Wij zijn al lang verhuisd en ingericht, maar onze muren en vloeren willen maar niet settelen. Elke dag kijk ik naar mijn muur die steeds meer puisten krijgt. En automatisch kijk ik ook naar het raam, om te zien of daar al barsten in zitten. Ik voel of de vloer al danst, en of de deuren nog wel passen. ’s Morgens als ik uit bed kom ben ik waakzaam.
Oude huizen leven, zei ooit iemand toen ik in een krakend en steunend pand woonde. Maar dat is niks vergeleken met nieuwe huizen.
