Ik stond voor het raam met een kop thee in mijn hand en zag de zon opkomen. Prachtig deed hij dat, in rode en oranje banen. Ik dacht: daar ben ik voor op bergen geklommen, op uitkijktorens en piramides. Je kunt net zo goed thuisblijven. Mijn hoofd was zwaar van de slaap. Ik had de hele nacht liggen piekeren over geld. Maar dit is in elk geval gratis, zei ik tegen mezelf. Daarna hoopte ik te worden overvallen door een Zen-achtig geluksgevoel, maar dat bleef uit. Het is moeilijk Zen te zien als je vlekken voor je ogen hebt van paniek. Buiten kwam de ochtendspits op gang. Rijen autootjes met mensen die elke morgen naar hun werk gingen, elke avond weer thuiskwamen, en elke maand geld op hun rekening gestort kregen. Ik was jaloers op de vanzelfsprekendheid ervan. Voor niets gaat de zon op. Vroeger dacht ik dat dat betekende: zonder reden, voor niemand. Vandaag weet ik beter, maar de betekenis blijft hetzelfde.
