woensdag 4 december 2013

Kaping

Ik heb lange tijd gedacht dat de treinkaping bij De Punt drie dagen had geduurd. In mijn herinnering was het drie weken, maar ik was nog klein, dus, dacht ik, zal het in werkelijkheid wel drie dagen zijn geweest.
Maar het was drie weken. Elke avond zaten we aan de tv gekluisterd. We hadden alleen het 8 uur Journaal, dat toen nog het gewoon Het Journaal heette. Niet eens het NOS Journaal, want er waren maar twee zenders en één Journaal, elke avond om 8 uur. Iedereen keek. Iedereen had het erover. We waren niet perse tegen de kapers, ze kwamen op voor de rechten van hun ouders en grootouders. We noemden ze geen kapers, we noemden ze Zuid-Molukse jongeren. Ze zagen eruit als rocksterren.

In de Paasvakantie gingen we met het gezin een weekje naar bungalowpark Ermerzand in Drenthe. Op een dag reden we langs de trein. Dat wil zeggen, langs het weiland dat grensde aan het weiland waarachter de spoorrails lag. Langs de kant zaten persfotografen met camera's op statieven met enorme telelenzen. Ze zaten op campingstoelen, als hengelaars langs de waterkant. We mochten door een lens kijken en zagen de trein, trillend in de verte. Daar zaten ze, de Zuid-Molukkers en de reizigers. Ik voelde een vreemd verlangen daar te zijn, tussen die mensen in de trein, samen met ze te eten, te praten, te slapen. Om ze te begrijpen.