Ik zag een documentaire over Ron en Joy Holiday, een stel dat met wilde dieren danste. Ron blikte terug op hun leven en carrière. Hij zag er inmiddels uit als een brooddeegpoppetje dat in de oven was uitgelopen, met de typische androgyne look van een man die teveel facelifts heeft gehad.
Ron en Joy hadden elkaar als tieners leren kennen. ‘Het was geen liefde op het eerste gezicht,’ zegt Ron, ‘Joy was uitgesproken lelijk en droeg een bril.’ Toen Ron klaar was met school vertrok hij naar New York om daar een danscarrière te beginnen, Joy die jonger was, zou later volgen. Maar toen het bijna zo ver was schreef ze hem dat ze twijfelde, want ze wilde balletdanseres worden, maar ook non. Uiteindelijk kwam ze, en Ron wist niet wat hij zag: ‘Ze was enorm afgevallen, droeg geen bril meer en had haar haar platinablond gebleekt. Die zelfde avond nog voerde ik haar dronken en hadden we seks.’
Vanaf die dag zijn Ron en Joy een stel. Ze treden op als balletdansers en krijgen succes. Als ze op een dag een jonge panter cadeau krijgen besluiten ze te gaan dansen met dieren. Ze schaffen nog twee tijgers en twee poema’s aan en noemen zich Cat Dansers.
Dan ontdekken ze Chuck, een rondreizende circusartiest, een knappe jongen die vervreemd is geraakt van zijn familie. ‘Ik zag hem eerst,’ zegt Ron in de film. Ze vragen Chuck bij ze te komen werken. Chuck trekt bij ze in, maar hun relatie is puur platonisch. Tot het op een avond niet meer platonisch is. ‘Het was geen verkrachting,’ zegt Ron, ‘het gebeurde gewoon.’
Hij zegt ook: ‘Ik zag hem als mijn zoon.’ En dat blijft hij herhalen. Ron, Joy en Chuck krijgen een driehoeksrelatie, en treden met z’n drieën op.
Dan wil Ron een witte tijger, het is het enige dat ze nog missen. Joy vindt het geen goed idee. Witte tijgers zijn inteelt, dat maakt ze onbetrouwbaar. Maar Ron weet haar met de hulp van Chuck over te halen. Ze kopen een witte-tijgerpup, richten hem af en gaan ermee optreden. ‘Hij had een moeilijk karakter,’ geeft Ron toe, ‘hij deed niet altijd wat je wilde.’
En dan gaat het mis. Iets wat je natuurlijk al de hele tijd aan hebt zien komen, waar je op zit te wachten. Chuck wordt door de tijger gegrepen, ‘Vier hoektanden dwars door zijn keel,’ zegt Ron. Joy is er stuk van. Ze wil niet meer eten, komt niet meer uit bed. Ze zegt tegen Ron dat ze dood wil. Na vijf weken zegt Ron: ‘De dieren missen je, wil je niet even naar ze toe?’ Joy komt uit bed en gaat de kooi van de witte tijger in. ‘Ze stond te trillen,’ zegt Ron. De tijger pakt haar en slingert haar door de kooi. Joy is dood. Ron: ‘Op dat moment dacht ik, verdomme, hij is inteelt!’
De documentaire eindigt met Ron die lesgeeft aan een klasje wilde-dierenoppassers in spé. Hij vertoont van een filmpje van een optredens van Joy en hem met een tijger. ‘Kijk eens hoe mooi ze is, en niks aan gedaan.’ Hij heeft het over Joy. ‘Alleen haar borsten heeft ze laten doen, want tegen de tijd ze 42 was, was er niks meer van over.’ De studenten kijken onbewogen toe.
Op zijn website zegt Ron: I see myself as a proud surviver with no resentments.
