Ik zag een documentaire over the Velvet Underground uit 1986. Er is niemand die Velvet Underground zo mooi kan zeggen als John Cale, met zijn keurige Britse accent, maar dit terzijde. Alle leden van de band leefden nog en werden geïnterviewd in de documentaire. Wat opviel is dat ze allemaal nogal vadsig waren geworden - op Lou Reed na. Ook keek vrijwel iedereen boos, hoewel niemand zich negatief over de anderen uitliet en er ook niet werd gesproken van ruzies of vetes. Nico werd samen met Sterling Morrison geïnterviewd, wat pas na een aantal shots bleek, toen de camera uitzoomde en Morrison in beeld kwam. Nico vertelde iets, en hij keek alsof hij dacht: Tja, maar jij hebt er ook nooit iets van begrepen.
Alleen Moe Tucker was uitgesproken vrolijk. De andere bandleden zag ze niet meer, zei ze. Alleen Lou Reed nog, soms. Ze vertelde hoe ze na het uiteengaan van de Velvets in haar eentje doorging met liedjes maken, en toen ze vond dat de tijd rijp was om een plaat op te gaan nemen, voorzichtig platenlabels begon te bellen. Ze wilde ze uitleggen wie ze was, Moe Tucker van the Velvet Underground, ‘maar ik kon niet eens mijn zin afmaken, toen ik zei: Met Moe Tucker, reageerden ze al van: Ben jij het echt?’ Ze had verwacht dat niemand wist wie ze was, dat ze zelfs nooit van the Velvet Underground zouden hebben gehoord.
Tegen het einde van de film zit John Cale onderuitgezakt in een stoel met een gitaar op schoot. Hij kijkt strak in de camera en zingt een liedje van zichzelf.
If you grow tired of the friends you make
Never ever turn your back on them
Say they were the best of times you ever had
The best of times with the thoughtless kind.
Ik kende het nummer al, en tegelijkertijd hoorde ik het nu voor het eerst.
