Wat is dat toch met vrouwen? We spreken met minachting over mannen die niet koken, niet schoonmaken en geen luiers verschonen, maar weigeren klussen te doen die van oorsprong zijn terrein zijn. Althans, als we een relatie hebben. Als die relatie al een poosje het stadium van verliefdheid gepasseerd is. Zodra een vrouw wat langer een relatie heeft verandert ze weer in een hulpeloos kind. Kan niet klussen, heeft geen verstand van technische apparatuur, laat hem haar bankzaken doen – wat is dat toch? Zelfs de aanschaf van haar nieuwe telefoon of computer laat ze aan hem over. Want hij heeft er meer verstand van. Ook als hij er geen verstand van heeft.
Ik weet waar ik het over heb, ooit was ik net zo. Ging wel gezellig mee naar de Gamma, maar als er een spijker in de muur moest worden geslagen, ging ik op de bank Virginia Woolf liggen lezen. Ik had mijn mond vol van het feminisme, maar liet hém mijn financiën doen, mijn nieuwe telefoon kopen, mijn nieuwe computer, onze nieuwe tv. Als ik verdwaalde in een vreemde stad, keek ik niet op de kaart, maar belde Hem. Ik dacht er gewoon niet bij na. Ik was gestopt met nadenken. Ik was een kind geworden.
Toen ik na zeven jaar single werd kreeg ik een gereedschapskoffer van hem voor in mijn nieuwe huis. Hij had het beter door dan ik. Logisch, ik was al jaren gestopt met nadenken.
Ik leerde klussen, ik leerde mijn zaakjes regelen, ik leerde waar ik op moest letten als ik apparatuur aanschafte. En ik ontdekte dat er meer waren zoals ik. Vrouwen zonder relatie. Ze klusten zelf, wisten precies wat voor telefoon en computer ze wilden hebben, sloten zelf verzekeringen en hypotheken af. Ze wisten de weg.
Mannen zonder relatie zijn weer een heel ander verhaal, heb ik begrepen. Het schijnt dat die niks anders doen dan bier drinken en pizza eten in een zooi van rondslingerende kleren, tijdschriften, dvdhoesjes en vuile borden en glazen. Waarschijnlijk omdat ze weten wat ze te wachten staat in hun volgende relatie. Ze nemen het er nog even goed van.
