Toen ik een maand vaste verkering had stuurde mijn moeder me naar de huisarts voor de pil. De huisarts vroeg of ik een regelmatige cyclus had. Ik wist niet wat dat was, dus knikte maar wat. Ik wilde niet dat hij zou denken dat ik nog maar een kind was.
Eerst onderzocht hij mijn borsten op de aanwezigheid van verdachte knobbeltjes, daarna zou hij een inwendig onderzoek uitvoeren. Mijn moeder had me verteld dat hij dat elk half jaar deed, tijdens controles. ‘Hij is een beetje ouderwets,’ had ze gezegd, ‘hij denkt dat dat nodig is.’
Ik ging op de onderzoekstafel liggen. Hij vroeg me mijn knieën op te trekken. Ik dacht dat hij bedoelde met mijn voeten in de lucht, en schopte de bril van zijn neus.
Met een rood hoofd raapte hij zijn bril van de vloer. ‘Je hebt een gekantelde baarmoeder,’ zei hij, ‘vroeger dachten de mensen dat je dan geen kinderen kon krijgen, maar in Afrika woont een stam waarvan alle vrouwen een gekantelde baarmoeder hebben, en die hebben heel veel kinderen.’
Ik knikte. Ik wilde geen kinderen, maar dat zou nog wel veranderen, volgens mijn moeder.
De huisarts ging achter zijn bureau zitten en schreef een recept voor me uit, waarna ik en mijn gekantelde baarmoeder naar huis vertrokken.
Thuis vertelde ik mijn moeder over de kanteling. ‘Dan geven ze je een keizersnede als je bevalt,’ zei ze. Ik wilde zeggen dat ik toch nooit zou bevallen, maar ik wist wat haar reactie zou zijn, dus hield ik mijn mond. Wel dacht ik: de natuur heeft zo zijn eigen manier om dingen op te lossen.
Jaren wachtte ik tot die kinderwens zich zou gaan opdringen, maar dat gebeurde niet, ik wilde enkel katten. En toen ik weer eens met opgetrokken knieën (nu op de juiste manier) op een onderzoekstafel lag, bleek ook van een gekantelde baarmoeder geen sprake.
