zaterdag 19 oktober 2013

Girlfriend in a coma

Of je rent of langzaam loopt door de regen, maakt niet uit, heb ik eens begrepen, je vangt dezelfde hoeveelheid druppels op. Het klinkt onlogisch en daarom is het waarschijnlijk waar. Toch heb ik altijd het idee dat je minder nat wordt naarmate je sneller gaat. Normaal ben ik nogal een schijtlijster op de fiets, maar als het regent fiets ik keihard, zonder op het andere verkeer te letten. Ik vlieg door rood, met dicht geknepen ogen door de make-up die erin loopt, mijn handvaten zijn glibberig, mijn voetzolen slippen over de pedalen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik het gebeuren. Een auto ramt me in mijn flank, ik ga onderuit en schuif een paar meter over het natte wegdek.

Ik land zacht, en als ik mijn ogen open lig ik in een bed in een kamer die ik niet ken. Om me heen staan mensen op me neer te kijken. Ik herken ze, ze lijken op mensen die ik ken, maar dan anders. De huid van hun gezicht is gaan hangen, alsof hij aan het smelten is, en ze hebben waterige blikken. Er zijn kinderen bij die ik niet ken, en jonge mensen die me vaag doen denken aan kinderen die ik ooit kende.

Er begint me iets te dagen.

Ik kijk rond, op zoek naar iets met een datum erop, een jaartal het liefst, en op hetzelfde moment denk ik aan mijn kat, die natuurlijk al heel lang geen eten heeft gehad, zelfs haar waterbakje zal inmiddels droog staan. Maar waarschijnlijker is dat ze dood is, en mijn woning ontruimd wegens een te grote huurachterstand. Want opeens weet ik dat ik hier al jaren lig.

Dat alles gaat door me heen als ik door regen rijd, maar het weerhoudt me er niet van om zo hard mogelijk door te fietsen.