De kandijkoeken van de Dirk en de Appie zien er op de verpakking net zo uit als bastognekoeken, maar ogen en smaken net iets fletser. Ik denk dat ze dat expres doen, dat ze heus wel weten hoe ze bastognekoeken moeten bakken bij Dirk en Appie. Het recept is niet geheim, zoals dat van Coca-cola, je kunt het gewoon opzoeken op Smulweb. De vraag is dus waarom ze het laten mislukken. Om mensen echte bastogne te laten kopen misschien, omdat ze geen zin meer hebben om zelf bastogne te moeten bakken. Sabotage, ik kan er niks anders van maken.
Hetzelfde met de beschuiten van het huismerk. Op duurdere beschuitverpakkingen zit een lipje waarmee je de bovenkant er in één keer af ritst. Op die van het huismerk zit ook zo’n lipje, alleen breekt dat altijd meteen af. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om het te laten werken? Gewoon een draadje mee laten lopen, zelfs ik zou het kunnen maken. Ze doen het met opzet, dat kan niet anders. Ze frustreren je, zodat jij denkt: de volgende keer koop ik die duurdere, die wel ritst.
Ik ben herstellende en aan huis gekluisterd, dan ga je over dit soort dingen nadenken. Veel meer kan ik niet.
Wat is dat eigenlijk met tv-series? Hoe goed ze ook zijn, na een paar seizoenen komt er altijd de klad in. Waarom is me een raadsel. De schrijvers kunnen heus niet opeens niet meer schrijven. De goeie ideeën zijn heus niet opeens op. Waarschijnlijk hebben ze gewoon geen zin meer. Maar ze moeten, de kijkcijfers zijn hoog. Dus gaan ze de boel maar – enfin. Genoeg erover. Ik ga toekijken hoe iemand mijn bed verschoont. En de kattenbak. En daarna ga ik Mad Men kijken. Het eerste seizoen. Als mijn mond openvalt van verveling, kan ik altijd iemand bellen die hem dicht komt doen. Dat dan weer wel.
