Terwijl ik me probeer te verzoenen met de saaie werkelijkheid van mijn bestaan (zure melk, migraine en een broodschrijfklus die niet wacht) lees ik over de vriendin van Edward Snowden. Een meisje dat zichzelf op haar blog en Twitteraccount omschrijft als globetrottende, paaldansende superhero – alsof een van die dingen niet voldoende is.
In haar laatste blog, deels overgenomen door de krant, schrijft ze: ‘Degenen die me kennen zonder mijn superheldcape zal het wel duidelijk zijn waarom ik even afzie van het posten op mijn blog.’
Voor degenen die haar alleen kennen mét superheldcape doet ze omzichtig uit de doeken wat er is gebeurd: ‘Mijn wereld is tegelijkertijd open en dicht gegaan. Ik ben mijn kompas verloren en verdwaald op zee. Er zullen ongetwijfeld valse piraten, misleidende zeemeerminnen en veranderende getijden zijn in dit nieuwe open-waterhoofdstuk van mijn reis.’ En zo gaat ze nog even door. (‘As I type this on my tear-streaked keyboard…’)
Het blog is inmiddels ‘tijdelijk onbereikbaar’, maar haar Twitteraccount is nog actief. Op 8 mei twittert ze: ‘Aloha.’
Juist. Hawaï is prachtig (‘This is not my beautiful house’), maar ze mist haar paaldansvriendinnen. Op 23 mei is ze weer thuis en twee dagen later twittert ze: ‘Life has a way of changing.’
Het is fascinerend om de puzzelstukjes bij elkaar te zoeken en zo makkelijk iemands leven te kunnen binnendringen (Op 26 mei overstroomt haar huis, en niet in overdrachtelijke zin.) Fascinerend, maar ook merkwaardig. Want waarom is dit allemaal openbaar? Waarom is het leven van het vriendinnetje van een CIA-agent, met één muisklik tot in de kleinste details, te bekijken? Waarom heeft ze niks afgeschermd?
In haar laatste tweet schrijft ze: ‘To delete or not to delete?’ Om vervolgens te blijven.
Ja, doei.
Ook met de foto’s op haar Instagramaccount, waar ze nooit meer dan een badpak of bikini op draagt, is iets vreemds. Ze doen opvallend professioneel aan. Niks geen webcamshots of onderbelichte huis-tuin-en keukenkiekjes. Op een van de foto’s uit Hawaï wordt ze (in bikini) in de branding in de lucht geworpen door een man in een zwembroek wiens gezicht net niet te zien is. Hoe langer ik er naar kijk, hoe vreemder ik het ga vinden. Dat zijn gezicht toevallig nét buiten beeld blijft.
En dan nog iets, een 28-jarige paaldanseres die Talking Heads citeert? Wat is dit voor iemand?
Als ze samen met haar vriend op Hawaï is aangekomen schrijf ze op haar blog: ‘Eindelijk E. voorgesteld aan mijn vrienden. Ze dachten al dat hij niet bestond.’
Ik vraag me af of zij wel bestaat.
