Nu alles achter de rug is, er geen adrenaline meer door mijn lichaam wordt gepompt, is er een enorme vermoeidheid over me heen gekomen. Mijn lichaam is stram en stijf en ik heb wegtrekkers, alsof mijn hoofd een luchtbed op zee is. Het is niet erg, ik hoef niks meer, alleen slapen. En als er iets is dat je goed kunt in dit nieuwe huis is het wel slapen.
Ik was vergeten wat slapen was. Hoe het is om ’s avonds je ogen te sluiten en als je ze weer opent te merken dat het ochtend is. Alsof je in een trein stapt die alleen stopt op je eindbestemming. Hiervoor leek mijn slaap meer op een stoptrein. In mijn oude huis werd ik meerdere keren per nacht wakker van herrie op straat. Van gelal en gezang en het doef-doef-doef uit het café tegenover me. En dan ’s morgens vroeg de vuilniswagen en de schoonmaakwagentjes met hun irritante riedeltje. Ik heb tien jaar lang met oordoppen in geslapen. Honderden, zo niet duizenden euro’s heb ik uitgegeven aan oordoppen. Ik heb alle soorten uitgeprobeerd. Ik ben een oordoppenconnaisseur geworden. Het voelt raar om nu met blote oren te slapen. Ik duik zo diep mogelijk onder de dekens en luister. Met gespitste oren wacht ik op een geluid. Het is hier doodstil. Vanmorgen hoorde ik ergens, heel zacht, pianomuziek. Ik liep op mijn tenen door het huis om het niet te verstoren.
