Op de ochtend voor mijn verhuizing, nog vrij vroeg, klonk er buiten gekrijs. Ik bleef er een poosje naar liggen luisteren. Toen het maar niet stopte stapte ik uit bed en liep naar de woonkamer. Ik had de gordijnen niet gesloten de vorige avond, de overburen hingen uit het raam en grijnsden naar hun naakte buurvrouw.
Ik liep terug naar de slaapkamer, trok wat aan en keek uit het raam. Er was niks te zien. Ik had het raam kunnen openschuiven en de overburen kunnen vragen wat er aan de hand was, maar zoiets is niet makkelijk als ze je net naakt hebben gezien. Het gekrijs ging door. Af en toe ving ik een woord Engels op.
Na een poosje arriveerde er een politiemotor. Vrijwel tegelijkertijd kwamen twee agenten zonder jas vanaf de andere kant aanlopen. Dat is Nederland, agenten zonder jas. Maar dat hoor je dan weer niet in het Koningslied.
De deur van de huis aan de overkant stond inmiddels open. Op driehoog zit een illegaal hotel. Er zitten er meer hier in de straat. Het mag niet, maar blijft gewoon bestaan. Ook dat zit niet in het Koningslied.
De agenten gingen naar binnen. Vanuit het trapgat klonk nu een vreselijk gegil. Er ging iemand dood, dat kon niet anders. De overburen hingen met hun bovenlijf uit het raam, zo ver mogelijk, en probeerde in hun eigen trapgat te kijken.
De agenten verschenen onderaan de trap met een vrouw. ‘That hurts,’ riep ze met een klagerig kinderstemmetje.
Zo te horen was ze er vreselijk aan toe.
Om buiten te komen moest ze een steil trapje af van vier treden. ‘Sit,’ zei de ene agent.
Ze ging braaf zitten. Ze was blond en dik en droeg een hemdje met spaghettibandjes die waren afgezakt. De agent pakte haar ene voet en plaatste die op het bovenste treetje. ‘Now you. Next step.’ Ze had blote voeten.
‘I'm not a three year old,’ zei de vrouw klagerig. Ik zag nu pas dat ze haar handen achter haar rug zaten.
Op haar billen daalde ze het trapje af. Eenmaal op de grond werd ze naar de arrestatiewagen geleid.
‘Zaterdagochtend,’ zeiden de agenten lacherig tegen elkaar toen ze afscheid namen.
