Ik moest verhaaltjes voorlezen op camera. Ik was grieperig, maar liet me niet kennen. Ik had mijn nieuwe vest aangetrokken en mijn teksten uitgeprint op punt 14.
Halverwege mijn eerste verhaaltje zei de cameraman: ‘Stop maar.’
De productiedame kwam erbij staan. ‘Ik zag het ook,’ zei ze. ‘Wat raar, dat had degene hiervoor niet.’
Ze tuurden op het schermpje van de camera. Toen tuurden ze naar mij.
Ik vroeg of er een probleem was.
‘Je wordt helemaal wit op camera,’ zei de productiedame.
‘Komt het door mijn witte vest?’
Ze schudden hun hoofd. Ik was het zelf. Ik viel weg tegen de achtergrond.
Ze probeerden het met ander licht, met geel licht, oranje licht. Met andere posities. Het hielp niet, ik bleef wegvallen. Ik ging op in de omgeving. Ik probeerde er niet teveel bij stil te staan, maar toen ik weer door mocht lezen klonk mijn stem anders. Ijler.
Ik voelde het, ik was langzaam aan het oplossen.
