Ik dacht eerst dat ze erbij hoorde, dat ze de begeleidster was van een groepje bejaarden dat hier elke dinsdagochtend kwam zwemmen.
‘Gezellig hè,’ zei ze tegen twee dames die haar tegemoet kwamen zwemmen. Tegen de oude rugzwemmer zei ze: ‘Ja joh, gewoon lekker doen, kan jou het schelen.’ De man lachte meewarig naar haar. Ze had een blauw zwembrilletje op waardoor haar ogen niet goed waren te zien. Haar borsten werden platgedrukt in haar aerodynamische badpak. Ze nam het zwemmen serieus.
‘Er is een café hoor, hiernaast,’ zei ze tegen twee naast elkaar zwemmende vrouwen. Ze wachtte niet op een reactie, zwom met grote slagen door.
Ik bleef vlak achter haar zwemmen. Ik werd erg vrolijk van haar. Ze zei alles dat ik niet durfde te zeggen. Ze was mijn slechte ik. Of mijn goeie ik. Het was maar net hoe je het bekeek.
