Ik ben bijna een uur te vroeg. Alles is ontregeld door de sneeuw, en ik denk: misschien een leuk onderwerp voor een schrijfopdracht. Maar ik kan niet zo snel iets verzinnen, bovendien heb ik al een onderwerp. Ik ga naar het keukentje voor medewerkers, maak thee en ga zitten met de krant. Dat doe ik nooit. Meestal arriveer ik pas vijf minuten voor aanvang van de les, kopieer nog snel wat verhalen en vertrek dan boven.
Ik zit met mijn rug naar de deur, die onophoudelijk open en dicht gaat. Achter me zet iemand de waterkoker aan. De deur gaat weer open.
Hé, zegt een meisjesstem, hoe is het?
Ja, zegt een jongen.
Goed wel.
Hoewel.
Hij laat na elk woord een pauze vallen, alsof hij ze maar moeite uit zijn mond krijgt. Hoe je spanning in een verhaal aanbrengt, daar wil ik het deze les over hebben. Over technieken als vertraging en cliffhangers.
Ik wacht, zegt hij.
Eigenlijk.
Wel.
Op meer.
Relaxte.
Weersomstandigheden.
O, zegt het meisje, merkbaar net zo teleurgesteld als ik.
