Via via hoorde ik dat iemand met wie ik al een poosje in de clinch lig, het wilde bijleggen. Ik ken meer mensen die met die persoon in de clinch liggen en dat maakt het liggen draaglijker, helemaal als over die persoon ook nog dingen worden gezegd als: ‘Ach, die kan gewoon geen sorry zeggen.’
Geen sorry kunnen zeggen is wel ongeveer zwakheid op z’n grootst.
Ik kom uit een gezin waar nooit sorry werd gezegd. Ik nam me voor later nooit zo zwak te worden. Ik zeg dus heel vaak sorry, ook als het niet mijn schuld is. Soms zeg ik sorry om een sorry bij de ander af te dwingen, want als je sorry zegt, zegt de ander al snel: ik ook sorry.
Dat is het mooie van sorry zeggen, je krijgt vaak meer dan je geeft.
Ik ben kortom, een fan van sorry zeggen en bijleggen, dus toen ik hoorde dat degene met wie ik in de clinch lag, het wilde bijleggen, was ik meteen voor.
Maar toen dacht ik verder, voorbij het moment van bijleggen. Ik dacht: dan heb ik die persoon ook weer in mijn leven, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil sorry zeggen en sorry horen, elkaar lachend en huilend in de armen vallen, maar daarna wil ik geen contact meer. Ik wil een bruiloft, maar geen huwelijk. Zoiets.
Maar dat mag natuurlijk weer niet.
