‘Kijk eens wat een goede mondhygiëne,’ zegt de tandarts tegen zijn assistente.
‘Nóu,’ zegt ze, ‘zo zie je het niet vaak.’
Ik lig in de stoel met mijn mond wijd open en voel me weer even het kleine meisje dat na elk bezoek aan de tandarts een fluitje kreeg als beloning voor een totaal gebrek aan gaatjes.
Het zou nog jaren duren voordat ik doorkreeg dat het fluitje, dat toch al nooit goed floot, geen fluitje was, maar een beschermhuls voor injectienaalden.
Tegen de tijd dat ik mijn eerste verdoving kreeg, de naald mijn tandvlees binnen voelde dringen en de bittere smaak proefde die hij achterliet, was ik te oud om nog een fluitje in ontvangst te kunnen nemen.
