In de column van Arjan Peters in de Volkskrant lees ik over Johannes, de assistent van Arnon Grunberg, die ‘lange tijd model was bij Wehkamp en diverse andere postorderbedrijven uit binnen- en buitenland’. Peters heeft veel met Johannes gemaild, maar vraagt zich af of hij wel bestaat. Is Johannes een personage van Grunberg?
Ik herinner me Johannes meteen weer.
Zes jaren geleden stuurde ik Arnon Grunberg een mailtje met het verzoek iets te doen voor een literaire website die ik beheerde.
Johannes, kun je hier even naar kijken en me adviseren? schreef Grunberg een paar dagen later. Hij verzond de mail alleen niet naar Johannes, maar naar mij. Ik zat achter mijn computer en zag het mailtje binnenkomen. Ik reageerde onmiddellijk.
Zou het kunnen dat je inplaats van op forward op reply hebt gedrukt?
Ik drukte op send en wachtte. Er kwam vrijwel onmiddellijk een bericht terug.
Dat is heel goed mogelijk.
Ik mailde iets terug, en daarna mailde hij weer iets terug, en toen mailde ik weer, en toen werd het stil. Het had in totaal niet langer dan tien minuten geduurd, maar al die tijd dacht ik: Ik! Mail! Met! Arnon! Grunberg! Ikmailmetarnongrunberg! Ikmailmetarnongrunberg! Ikmailmetarnongrunberg!
Soms gebeurt er iets waarvan ik, terwijl ik het onderga, al weet dat het iets wordt dat me altijd bij zal blijven. Dan grijp ik in. Ik ga erboven hangen en bekijk het van een afstandje, want van een afstand zie je alles beter. Op zo’n moment lopen heden en toekomst even door elkaar.
Ik dacht dat het met deze gebeurtenis ook zo zou gaan, maar dat was niet zo, ik vergat hem. Ik heb er niet meer aan gedacht tot ik vandaag de column las waarin Johannes werd opgevoerd.
Hoe kan het dat ik het was vergeten? Misschien doordat de gebeurtenis werd overschaduwd door een andere gebeurtenis, een paar weken (maanden?) eerder, toen ik de winnaar werd van een krankzinnig moeilijke Tirza-prijsvraag en uit handen van Grunberg een Macbook in ontvangst mocht nemen. Ik was erg blij met de Macbook, maar niet verrast. Ik had namelijk van te voren besloten dat ik zou gaan winnen. Een besluit dat me wel even had verbaasd, want ik ben niet zo’n winnaar, maar toen het eenmaal was genomen, kon ik me er wel in vinden. Op het moment dat Arnon Grunberg op het podium het briefje uit zijn jasje pakte met daarop de naam van de winnaar, wist ik, in de zaal, dat het mijn naam was. Ik wist het al voordat hij het briefje had geschreven, voordat hij het pak had aangetrokken, misschien zelfs nog voordat hij het pak had gekocht. Ik kon het niet weten, maar ik wist het. Soms lopen het heden en de toekomst gewoon even door elkaar.
