Op de avond dat ik het uitmaakte kreeg ik een bos rozen van hem. Hij wist van tevoren niet dat ik het zou gaan uitmaken, wat van de rozen onbedoeld een afscheidsboeket maakte. Nadat ze waren uitgebloeid hing ik ze te ondersteboven te drogen. Maar ze vielen naar beneden, verloren alsnog hun blaadjes, de poes ging ermee aan de haal, en uiteindelijk bleef er zo'n zielig bosje over dat ik het maar weggooide. Toen ik ze in de vuilnisbak duwde prikte ik me aan een doorn. Het bloedde enorm.
Ik moest denken aan een eerdere liefde, die aan het water woonde. Met regelmaat dreven er rozen onder zijn raam voorbij, hele bossen rode rozen, losjes bijeengehouden door de stroom. Waar ze vandaan kwamen was onbekend.
'Misschien heb je een bewonderaarster,' zei ik.
'Ja, jij toch?' zei hij.
Maar ik was het niet.
Wat is erger, afwijzen of afgewezen worden? Ik kom er maar niet uit.
Op mijn eerste verjaardag na onze breuk kreeg ik van mijn grote ex, die onmiddellijk een nieuwe vriendin had gevonden, een gereedschapskist cadeau. Het was aardig bedoeld.
