Myke en Ruth zijn gedropt in de jungle. Dat doen ze vaker, zich laten droppen. In sneeuwlandschappen, in woestijngebied, in dichtbegroeide oerwouden.
Myke en Ruth zijn een stel. Ruth was televisieomroepster en Myke was iets stoers bij de marine. Maar nu laten ze zich droppen. Myke leert Ruth overleven, en ons daarmee ook, want wij mogen meekijken.
‘Het belangrijkste,’ vertelt Myke elke week opnieuw, ‘is dat je voedsel, drinkwater en een schuilplaats vindt.’
‘Voedsel, drinkwater en een schuilplaats,’ herhaalt Ruth.
Voedsel is een relatief begrip, weet ze dan al. Myke heeft zojuist een dikke slang gedood. Ook dikke slangen kun je eten. Vol afgrijzen kijkt ze toe hoe hij de slang ontvelt.
‘Hoe kan het dat hij maar blijft kronkelen?’
‘Dat is zijn instinct, baby.’
‘Instinct?’ roept Ruth uit. ‘Dat beest is dood, hoe kan het dan nog instinct hebben?’
Myke haalt zijn schouders op. Voor hem zijn de raadsels van de natuur allang geen raadsels meer.
‘We hebben dringend vocht nodig, we hebben vandaag alleen nog maar wat cactussap gedronken,’ zegt Myke. ‘Ik ga naar de wc.’
‘Oké,’ zegt Ruth. Onder haar haltertopje piepen twee felroze bh-bandjes uit.
‘Nee, dat zeg ik niet. Ik zeg: ik ga naar de wc. We hebben vocht nodig.’
‘Je wilt dat ik je pis drink?’ roept Ruth uit. ‘Maar… ik denk dat ik dan moet overgeven!’
‘Dat is een probleem,’ zegt Myke in de camera, ‘want als je overgeeft, verlies je nog meer vocht.’
Hij draait ons zijn rug toe en voert wat handelingen uit op kruishoogte.
‘O god…’ kreunt Ruth, als Myke haar een bakje schuimend vocht aanreikt. Hij grijnst. Ruth neemt een slok en begint meteen te kokhalzen. ‘Het ruikt net als wanneer ik ’s morgens de badkamer binnenkom!’
Myke kijkt haar streng aan. ‘That’s a little too much information, missy.’
Even later bedwingen ze in een zelfgebouwde kano een woest kolkende rivier.
‘Ik heb diep respect voor my wife,’ zegt Myke tegen de camera.
Achter hem kreunt Ruth vertederd. ‘Als ik niet zo bang was om om te slaan zou ik je kussen.’
